Turkse burgers zullen op 14 mei hun stem uitbrengen bij de presidentsverkiezingen, maar aangezien naar schatting 5,3% van de kiezers geregistreerd staat om in het buitenland hun stem uit te brengen, zou de rol van Turkse expats wel eens cruciaal kunnen zijn.
Deze presidentsverkiezingen worden algemeen beschouwd als de belangrijkste in Turkije in decennia. 60,7 miljoen burgers zijn stemgerechtigd in Turkije, terwijl 3,42 miljoen in het buitenland zijn geregistreerd.
De kiezers in het buitenland vertegenwoordigen dus 5,3% van het totale electoraat. Bij de presidentsverkiezingen van 2018 was dat 5,1% of 3,04 miljoen.
Erdoğan kreeg 1,3 miljoen stemmen meer dan nodig was om het presidentschap in 2018 op te eisen.
Om het presidentschap in Turkije te winnen, moet een kandidaat een gewone meerderheid van de stemmen krijgen, oftewel meer dan 50%.
Bij de verkiezingen van 2018 waren 3,04 miljoen Turkse burgers geregistreerd om in het buitenland te stemmen. Zij konden ook stemmen aan de Turkse grenspoorten. De helft van deze kiesgerechtigden (1,53 miljoen) ging uiteindelijk stemmen.
Turkse kiezers in Europa
Turkse kiezers in Europa steunden Erdoğan overweldigend in de presidentsverkiezingen van 2018. Hij kreeg 64% van de stemmen in Duitsland, 63% in Frankrijk, 72% in Nederland, 74% in België en 71% in Oostenrijk.
Dit waren respectievelijk de landen met de meeste Turkse kiezers. Duitsland telde 1,44 miljoen geregistreerde Turkse kiezers, gevolgd door 341.000 in Frankrijk en 260.000 in Nederland.
Anderzijds had Erdoğan in 2018 in sommige Europese landen zeer weinig steun. Hij kreeg slechts 11% van de stemmen in Tsjechië, 16% in Ierland en 18% in Spanje. De aantallen kiezers in deze landen waren echter zeer laag in vergelijking met de landen waar Erdoğan meer dan 60% steun had.
Waarom doen deze cijfers ertoe?
Doen al deze cijfers er echt toe? De burgemeestersverkiezingen van Istanbul in 2019 suggereren van wel. Ekrem Imamoğlu, de kandidaat van de Republikeinse Volkspartij, de belangrijkste oppositiepartij, won die verkiezing in maart 2019 met een marge van slechts 13.000 stemmen, op 10,5 miljoen kiezers.
De Turkse Hoge Verkiezingsraad riep echter op tot een herstemming op verzoek van de partij van Erdoğan om de resultaten van maart nietig te verklaren op basis van beweringen van “georganiseerde onrechtmatigheid” en “verkiezingsfraude”.
In juni vergrootte Imamoğlu zijn voorsprong van 13.000 stemmen in maart tot een voorsprong van 806.000, waarmee hij 54% van de totale stemmen in de wacht sleepte. Dit was de eerste keer in 25 jaar dat Erdogans partij of haar islamistische voorgangers er niet in slaagden de controle over Istanbul te verwerven.
Is er een reden voor Turkse expats om van gedachten te veranderen?
Zou de voorkeur van Turkse expats bij deze verkiezingen drastisch kunnen veranderen? De kosten van levensonderhoud en de stijgende inflatie kunnen ertoe bijdragen dat sommige mensen in Turkije niet meer op Erdoğan stemmen. Dat zijn echter geen grote zorgen voor Turkse expats, aangezien zij daar niet rechtstreeks mee te maken hebben.
Belangrijker is dat Erdoğan ingaat op hun emoties. Zijn aanhangers kunnen er bijvoorbeeld trots op zijn dat hij begin april toezag op de levering van de eerste elektrische auto van Turkije, de TOGG, het eerste voertuig dat in decennia door de Turkse auto-industrie is geproduceerd.
Het was geen toeval dat minister van Buitenlandse Zaken Mevlut Cavuşoğlu tijdens zijn recente bezoek aan Oostenrijk de Turkse binnenlandse en nationale TOGG meenam naar Wenen.
Hij gebruikte de auto om vergaderingen met zijn ambtgenoot aldaar bij te wonen en kondigde aan dat de auto naar Europa zal worden geëxporteerd terwijl hij Turkse expats toesprak.
Er lijkt voor Erdogans aanhangers in Europa dus geen reden te zijn om van gedachten te veranderen. De oppositie is er ook niet in geslaagd goed georganiseerde politieke campagnes in Europa op te zetten om de opkomst in het buitenland te verhogen.
Wie zijn Erdoğans rivalen in 2023?
Vier kandidaten stellen zich kandidaat voor het presidentschap in 2023, maar de peilingen voorspellen een close race tussen Erdoğan en Kılıçdaroğlu.
Muharrem Ince, leider van de rechts-nationalistische Memleket Partisi , neemt het na de presidentsverkiezingen van 2018 voor de tweede keer op tegen Erdoğan.
Hij was destijds lid van de Republikeinse Volkspartij en belangrijkste oppositiekandidaat, maar verliet die partij in 2021 om zijn eigen partij te vormen. De oppositie heeft hem opgeroepen zijn kandidatuur voor 2023 in te trekken. Zij hopen de verkiezingen in eerste instantie te winnen als dat gebeurt.
Sinan Oğan, voorgedragen door de Voorouderlijke Alliantie, was eerder lid van de Nationalistische Bewegingspartij en stelt zich dit jaar kandidaat als onafhankelijk.
Volgens de laatste berichten van opiniepeilers ligt Kılıçdaroğlu met een marge van één cijfer voor op Erdoğan. Deze peilingen wijzen echter ook op de onvermijdelijkheid van een laatste ronde.
Bron: Turkse media
