Meer dan een eeuw, 103 jaar om precies te zijn, is verstreken sinds de dood van de sultan, maar de invloed van de baanbrekende hervormingsgezinde sultan die het noodlijdende Ottomaanse Rijk 33 jaar lang regeerde en sterk hield, is nog steeds voelbaar in de moderne instellingen van de republiek.
Volgens historische bronnen werd Abdülhamid II, de zoon van sultan Abdülmecid, op 21 september 1842 in Istanbul geboren.
Hij groeide op in het Ottomaanse paleis en sprak vloeiend vele talen, waaronder Frans, Arabisch en Perzisch. Zijn kindertijd en jeugd vielen samen met de “Tanzimat”, een periode van hervormingen in het Ottomaanse Rijk die in 1839 begon.
De 33-jarige regeerperiode van Abdülhamid begon op 31 augustus 1876, toen het rijk zich in ernstige moeilijkheden bevond door dreigingen in binnen- en buitenland.
In hetzelfde jaar van zijn aantreden ondertekende hij op 23 december de eerste geschreven grondwet van het rijk, bekend als de “Kanun-i Esasi”, waarmee hij de basis legde voor een constitutionele regering.
Hij was een uitblinker in de buitenlandse politiek en volgde de politieke ontwikkelingen in de wereld op de voet, met als hoofddoel de vrede in het rijk veilig te stellen.
Hij streefde ernaar de betrekkingen van de Osmanen met de islamitische wereld te versterken en maakte dit tot een fundamenteel beleid.
Van de Osmaanse sultans gebruikte Abdülhamid de titel kalief het meest. Hij stuurde religieuze geleerden naar landen als Zuid-Afrika en Japan, zette zich in voor de verspreiding van de islam en verzette zich tegen de koloniale landen.
In 1900 gaf hij opdracht tot de aanleg van een spoorlijn die Damascus in het huidige Syrië verbond met de islamitische heilige steden Mekka en Medina langs de Hejaz-regio aan de oostkust van de Rode Zee, tegenwoordig een deel van Saoedi-Arabië. De aanleg van de spoorweg duurde acht jaar en de sporen bereikten Medina in 1908.
