In Turkije worden 4 mensen verdacht van spionage. De journalisten Abdurrahman Şimşek en Nazif Karaman van Sabah onderzochten dat en publiceerden hun informatie op 22 juni.
Metin Özdemir is een van de verdachten. Hij werd als geheim agent getraind in Frankrijk, en was actief in Georgië, waar hij spioneerde voor de Franse overheid.
Zijn opleiding duurde 8 maanden en hield onder meer training in surveillance, contra-surveillance en ontsnappingstechnieken in. Hij was een kopstuk van een Frans spionagenetwerk.
Volgens het rapport verzamelden de verdachten informatie over de interne werking van conservatieve en Religieuze organisaties, zoals de Turkse dienst voor Religieuze Zaken (Diyanet), en haar werknemers.
In 2017 haalden zijn Franse opdrachtgevers Özdemir naar Frankrijk voor zijn opleiding. Die opleiding had de codenaam Virginia. Na zijn opleiding werd hij in Georgië gestationeerd.
Hij, en de andere verdachten, gebruikten valse identiteitskaarten die hen zogenaamd legitimeerden als werknemers van de Turkse inlichtingendienst MIT.
Officieel hadden ze de opdracht onderzoek te verrichten naar DAESH en andere terroristische organisaties.
Er werd informatie verzameld over KADEM, de organisatie voor vrouwen en democratie en over de humanitaire organisatie Sadaka Taşı. Een ander doelwit was een stichting voor pioniersjeugd, die eerder slachtoffer werd van een bomaanslag door de MLKP, een marxistisch-leninistische organisatie.
Özdemir diende nog als soldaat in Afghanistan. Volgens het rapport had hij daar voor het eerst contact met de Franse overheid. Hij zou een aanvraag ingediend hebben om toegelaten te worden tot het Vreemdelingenlegioen.
Na zijn militaire dienst ging Özdemir als veiligheidsagent werken voor het Franse consulaat-generaal in Istanboel.
In 2013 had hij contact met een medewerker van de Franse buitenlandse inlichtingendienst met de codenaam Bruno. Bruno beloofde hem te helpen om in het Legioen te geraken als Özdemir hem bepaalde informatie kon geven.
Volgens Özdemir’s eigen getuigenis kon hij informatie verzamelen over 120 personen, waaronder enkele imams.
Die informatie deelde hij dan mee aan de Franse overheid. Nog later had hij contact met nog 2 andere medewerkers van de Franse inlichtingendienst: Virginia en Sebastian, die ook fungeerden als opdrachtgevers. De contacten verliepen via prepaid-telefoons. Özdemir was er zich van bewust dat hij spioneerde.
In het begin kreeg hij 300 euro per opdracht. Later werd dat bedrag verdubbeld. Hij verzamelde informatie over conservatieve organisaties in de districten Bayrampaşa, Esenyurt, Zeytinburnu, Üsküdar, Ümraniye en Başakşehir in Istanboel.
Toen hij wilde stoppen, werd hij bedreigd door de Fransen. Daarop reageerde hij door te zeggen dat Frankrijk in een moeilijke positie zou terechtkomen als hij tegen het land zou getuigen.
Er kwam ook correspondentie aan het licht tussen Özdemir en zijn opdrachtgevers. Een e-mail van 1 van de superieuren van Virginia maakte duidelijk dat zij veel risico liepen door hem te beschermen. Hij werd in de mail herinnerd aan het loon dat hij voor zijn spionage ontving.
Elke week gaven Özdemir’s opdrachtgevers hem 2 à 3 adressen waar hij foto’s moest gaan nemen. Later moest hij ook de namen achterhalen van wie er op de adressen woonde. Daarbij mocht hij hulp vragen aan personeel van water- of elektriciteitsmaatschappijen.
