Er zijn nauwelijks landen met een politiek agenda zo intens als die van Turkije. Zo is er een prijs die Turkije betaalt voor de actieve rol dat het speelt in een turbulente en chaotische regio. Alsof de tol van de gewelddadige conflicten in Syrië en Irak niet hoog genoeg is, heeft de Turkse overheid recent ook maatregelen moeten nemen betreffende de Qatar-crisis en de ontwikkelingen aan de Aqsa-moskee in Jeruzalem.
Tegelijkertijd mogen we niet vergeten dat de stappen die Ankara de afgelopen jaren heeft ondernomen om de veiligheid en de stabiliteit te bevorderen, de aard van haar relaties met het Westen hebben veranderd. Duitse politici die economische sancties willen tegen Ankara en de Amerikaanse Generaal Joseph Dunford, die zijn bezorgdheid uit over de S-400-wapendeal tussen Turkije en Rusland (foto), zijn hierin belangrijk.
Turkije zal voor de verkiezingen van 2019 gedwongen worden om zowel binnenlandse als buitenlandse uitdagingen aan te gaan. Er zijn bepaalde regeringen die gewoonweg niet willen dat de Turken de onrustige periode, die begon in 2013, achter zich laten. In feite lijken ze de basis te leggen voor een tweejarige strijd over het Turkse presidentschap.
We kunnen met grote zekerheid zeggen dat Turkije de uitdaging zal moeten aangaan op vier volgende vlakken:
1) De nasleep van de mislukte couppoging door FETÖ.
2) De aanwezigheid van de PKK en PYD in Irak en Syrië.
3) Syrische vluchtelingen.
4) De wettelijke overgang naar het presidentieel systeem.
Voor alle duidelijkheid, deze vier uitdagingen kunnen de binnenlandse stabiliteit, de economische groei en de relaties met het westen in gevaar brengen.
Strijd tegen PKK en FETÖ
Het feit dat westerse overheden de Turkse strijd tegen de terreurgroeperingen FETÖ en PKK eerder zien als mensenrechtenschendingen en onderdrukking van vrij meningsuiting dan als contra-terrorisme, is een groot probleem geworden. De Berlijnse oproep tot economische sancties, de stopzetting van de onderhandelingen over het visumvrij reizen en het gevaar dat deze campagne zich verspreidt naar andere EU-landen, zijn zaken die bezorgdheid creëren omtrent de toekomstige relatie tussen Turkije en het Westen. Het grootste gevaar hier, is dat bepaalde landen een economische crisis zouden kunnen uitlokken in Turkije, en dit voor de verkiezingen van 2019. Laten we nu hopen dat de economische diplomatie de begeerte van Berlijn, om president Recep Tayyip Erdoğan te raken daar waar het pijn doet, beëindigt. Hoe dan ook moet Turkije paraat blijven mochten er andere Europese landen zijn die ook economische sancties zouden willen opleggen in de toekomst.
Tweede uitdaging
Het is belangrijk om in gedachten te houden dat de tekortkomingen van de strijd tegen FETÖ niet kunnen worden gebruikt om de sociale spanningen te voeden.
De tweede uitdaging is de PKK en de PYD. De aanwezigheid van de PKK en PYD in Syrië en Irak kan leiden tot provocatie in Turkije. Nadat de PKK/PYD/YPG het advies van de VS heeft aangenomen en haar naam heeft gewijzigd naar de Syrische Democratische Krachten (SDF), is het van belang dat we rekening houden met de eventuele reactie van de PKK op de aanvallen die op hun werden uitgevoerd in Afrin en andere plaatsen in Turkije.
Turkse nationalisten
Turkse nationalisten die zich keren tegen de Syrische gemeenschap in Turkije is de derde uitdaging. Om deze bedreiging aan te pakken, is het noodzakelijk dat Turkije een uitgebreid integratiebeleid voert en goed omgaat met gevoeligheden van het publiek.
Vierde uitdaging
De vierde en laatste uitdaging is de mogelijkheid dat de republikeinse oppositiepartij CHP de straten op trekt om zich te verzetten en te protesteren tegen de overgang naar het presidentieel systeem.
Om te voorkomen dat Erdoğan in 2019 opnieuw verkozen zou worden, zouden bovengenoemde kringen kunnen proberen om een van de vier uitdagingen te triggeren. Daarom is het van belang dat de politieke elite alert blijft.
Erdoğan’s sterke leiderschap en het politieke bewustzijn van de sociale groepen in Turkije zullen de drijvende kracht zijn achter de inspanningen om de uitdagingen die ons opwachten te overwinnen. Openbare instellingen kunnen zich echter niet veroorloven om strategische vooruitzichten, coördinatie en paraatheid te missen.
Sabah
