Steeds meer verhuurders en huurders raken verwikkeld in juridische gevecht om geschillen over huurverhogingen te beslechten, waardoor de rechtbanken van het land het druk hebben.
De huurprijzen en de enorme huurverhogingen die door de verhuurders worden geëist, waren enkele van de heetste hangijzers van de afgelopen maanden, wat de regering ertoe heeft aangezet een verordening in te voeren die de huurverhogingen beperkt tot 25 procent.
In het verleden werden de huren bij de verlenging van huurcontracten verhoogd met de gemiddelde inflatie van de consumentenprijzen over 12 maanden.
In de afgelopen maanden begonnen verhuurders echter torenhoge huren te vragen. Nadat de regering een bovengrens voor de huren had ingevoerd, kozen sommige huiseigenaars, die het aanbod van hun huurders om de huren met 25% of zelfs meer te verhogen afwezen, ervoor hun toevlucht te nemen tot juridische middelen om hun bewoners uit hun huis te zetten.
Verhuurders voeren aan dat de huur die hun huurders – die al meer dan vijf jaar in de appartementen wonen – betalen, onder het gemiddelde in de betrokken woonwijk ligt, en vragen de autoriteiten om een beoordeling.
50 tot 100 procent
In het verleden hebben verhuurders dergelijke verzoeken ingediend, maar toen eisten zij een verhoging van 50 tot 100 procent. Maar tegenwoordig vragen huiseigenaren in dergelijke rechtszaken om enorme verhogingen, in sommige gevallen tot 300 procent.
In hun verzoekschrift aan de rechtbank voeren de verhuurders de huidige economische situatie, de wisselkoersen, de kosten van levensonderhoud en de inflatie, alsmede de “sociaal-economische ontwikkeling” aan als reden voor hun verzoek om exorbitante huurverhogingen.
Sommigen eisen van hun huurders een huurverhoging van 4.000 Turkse lira tot 14.000 lira of van 1.500 lira tot 6.000 lira.
Wettelijk zijn er geen maxima, maar dat betekent niet dat rechtbanken buitensporige eisen van verhuurders zullen accepteren.
Zodra de partijen naar de rechter stappen, wordt een deskundige aangesteld om de huurprijzen in het betrokken gebied vast te stellen. In de meeste gevallen blijkt dat de gemiddelde prijs in de regio lager is dan wat de verhuurders beweren.
In bepaalde gevallen gaat het niet in het voordeel van de verhuurders. Zo eiste een verhuurder dat de huur zou worden verhoogd van 5.000 lira tot 15.000 lira.
Maar de deskundige stelde vast dat de gemiddelde prijs op deze locatie 10.000 lira was, en de rechtbank oordeelde dat de nieuwe huur in dat geval 8.000 lira moest zijn.
Juridische deskundigen zeggen dat de afhandeling van dergelijke rechtszaken, waarbij de huurprijzen op locaties worden vastgesteld, een langdurig proces is dat tweeënhalf tot drie jaar in beslag kan nemen.
Maar zij merken ook op dat het door de grote meningsverschillen tussen verhuurders en huurders over wat de nieuwe huurprijs zou moeten zijn, vaak zeer moeilijk is om een middenweg te vinden.
Bron: Hürriyet
