Indien je de aandacht zou willen trekken van de westerse publieke opinie door berichtgevingen over Turkije, dan zijn er een aantal woorden die je zeker moet verwerken in je publicaties.
Woorden zoals extremisme, Koerden, Alevieten, radicalen, salafisten, gendergelijkheid, niet-moslim minderheden, en het meest cruciale van al; President Recep Tayyip Erdoğan, zullen er zeker voor zorgen dat het publiek meer bereid zal zijn om een luisterend oor te bieden.
“Het is erg teleurstellend als je ziet wat er de afgelopen jaren met Turkije is gebeurd. Niet zo lang geleden keek heel de moslimwereld met afgunst naar dit land: een levensvatbare kandidaat voor de Europese Unie die op weg was naar een functionerende democratie die de universele mensenrechten, gendergelijkheid, de rechtsstaat en de rechten van Koerdische en niet-moslim burgers verdedigde,” schreef Fethullah Gülen in een opiniestuk uitgegeven door de New York Times op 3 februari 2015.
Niet de enige slachtoffers
Nadat hij sprak over hoe de AK-partij deze koers heeft gewijzigd, zei hij: “We zijn niet de enige slachtoffers van de onderdrukking van de AK-partij. Ook vredige demonstranten, Koerden, Alevieten, niet-moslim burgers en sommige soennitische moslimgroepen die het niet eens zijn met de regerende partij, lijden dagelijks.”
Voor de couppoging
Dit was voor de couppoging. Hij gebruikte een soortgelijke retoriek in een ander opiniestuk dat na de couppoging vorig jaar werd gepubliceerd.
“Dhr. Erdoğan heeft in de afgelopen jaren verschillende mediakanalen gesloten en duizenden rechters, officieren van justitie, politieagenten en ambtenaren uit hun posities verwijderd. Hij heeft vooral ook harde maatregelen getroffen tegen Koerdische gemeenschappen,” zei hij.
Dit is wat hij schreef in een opinieartikel dat op 15 mei werd gepubliceerd door de Washington Post: “Sinds de betreurenswaardige couppoging van 15 juli, vervolgt de Turkse president Recep Tayyip Erdoğan systematisch onschuldige burgers. Het laten aanhouden, arresteren of ontslaan heeft het leven verwoest van 300.000 Turken. Koerden, alevieten, seculieren, journalisten, linkse politici, academici, of aanhangers van Hizmet (Gülen-beweging), de vreedzame humanitaire beweging waar ik bij betrokken ben.”
Hij zorgt ervoor dat de Koerden nogmaals aan het einde van het artikel worden vermeld: “Het blijven vervolgen van burgers, journalisten, academici en Koerden bedreigt de lange termijn stabiliteit van het land. Een Turkije onder dictatoriaal bewind dat gewelddadige radicalen helpt terwijl ze haar Koerdische burgers afstoot, zou een nachtmerrie zijn voor de veiligheid en stabiliteit van het Midden-Oosten.”
Gülen’s plotse sympathie voor de Koerden
Gülen’s plotse sympathie voor de Koerden zou de wenkbrauwen moeten doen fronsen. Zeker als je weet dat het eerste grote conflict tussen de AK-partij en de Gülenisten ging over de Koerdische opening. Meer specifiek, de Gülen-beweging was fel gekant tegen deze grote democratische stap die een initiatief was van de AK-partij.
Rapport van de Duitse omroep
Een rapport van de Duitse omroep Deutsche Welle (DW), dat werd gepubliceerd op 27 juli 2016 zegt het volgende:
“In 2012 werd het ook voor het grote publiek duidelijk dat de relatie tussen de Gülen-beweging en de AK-partij erop achteruitging. De aanklagers en politie van de Gülen-beweging gingen achter Hakan Fidan (foto) aan, hoofd van de Turkse inlichtingendienst (MIT) en tegelijkertijd een naaste van de president. Het onderzoek ging over Fidan’s gesprekken met de PKK. Deze werden gevoerd op bevel van Erdoğan met als bedoeling een einde te brengen aan het 3 decennia durende conflict.”
Gelekt aan de pers
Interessant is dat er in 2011 verscheidene minuten aan zeer gedetailleerde gesprekken tussen de PKK en de Turkse inlichtingendienst werden gelekt aan de pers. Beide partijen kwamen samen in Oslo om in het geheim te vergaderen. De Gülen-beweging was toen al berucht voor haar illegale afluisterpraktijken en het lekken naar de media.
Vandaag de dag gaan velen er nog van uit dat de Oslo gesprekken expres werden gelekt door de Gülenisten om het verzoeningsproces te saboteren. “De Turks-nationalistische Gülen-beweging die concurreert met de PKK in het Koerdisch zuidoosten van Turkije, werkte het vredesproces tegen,” zei het verslag van DW.
Internationale mediabronnen
Ik heb er speciaal voor gekozen om te citeren uit internationale mediabronnen omdat sommige buitenlandse lezers rap achterdochtig worden wanneer een Turkse journalist probeert te praten over het kwaadaardig gezicht van het Gülen-netwerk. Ze denken dat de inspanningen die we leveren om het echte gezicht van de Gülenisten te tonen, samengaan met het accepteren en goedspreken van de antidemocratische praktijken die door de regering in werking zijn gesteld na de mislukte couppoging.
Toch zijn deze twee zaken niet mutueel exclusief. De Gülenisten in het vizier hebben wilt niet zeggen dat je instemt met de disproportionele zuiveringen die hebben plaats gevonden in Turkije.
Boodschappen van Gülen
Het westers publiek kent misschien niet alle vorige en huidige details over Gülen. Toch vraag ik me af in hoeverre de westerse redacties en journalisten aandacht hebben besteed aan de boodschappen van Gülen. Vooral wanneer hij als democraat optreedt als het over de rechten van de Koerden gaat, terwijl het geweten is dat de Gülenisten het vredesproces tussen Turkije en de Koerden wouden dwarsbomen.
BARÇIN YİNANÇ is opiniemaker bij de Turkse oppositiekrant Hurriyet.
