Iemand uit de Turks-Nederlandse gemeenschap die er openlijk voor uitkomt transgender te zijn: het komt zelden voor.
De 27-jarige Cihan wil het taboe doorbreken en doet daarom voor het eerst zijn verhaal. “Negatieve reacties of niet: dit is wie ik ben.”
Het is tijd, vindt de 27-jarige Cihan Ali. Tijd om geen geheimen meer te hebben voor zijn vrienden, iedereen in de wereld te vertellen wie hij écht is. Tijd om te vertellen dat hij transgender man is, en vanaf nu voor altijd Cihan zal heten. En dat is niet makkelijk, vertelt hij aan de Nederlandse media.
“Zeker niet als je uit een Turkse gemeenschap komt.” Maar juist daarom vindt hij dat hij open moet zijn over het feit dat je moslim én transgender persoon tegelijkertijd kan zijn. Door zijn verhaal te delen, hoopt hij een voorbeeld te kunnen zijn voor anderen.
Cihan werd in 1993 geboren in Zwolle en kwam als meisje op de wereld. Zijn ouders, afkomstig uit Ankara, waren dolgelukkig met hun eerste kindje.
Al snel begonnen de eerste scheurtjes in zijn onbezonnen kinderjaren te ontstaan. Hij kreeg steeds vaker ruzie met zijn moeder, en altijd gebeurde dat voor de kledingkast.
“Als ze mij ging aankleden voor school, pakte ze vaak een jurk of een rokje. Dat wilde ik echt niet aan en we kregen vervolgens altijd ruzie. Uiteindelijk mocht ik dan een broek pakken.”Zijn moeder zocht daar nog niets achter, en er ging ook geen belletje rinkelen toen Cihan als kleuter standaard naar het ‘verkeerde’ toilet liep.
In de jaren die op de basisschool volgden, was Cihan altijd ‘one of the guys’. Hij speelde met auto’s, voetbalde met jongens op het plein en rende samen met de jongens uit zijn klas achter de meisjes aan.
“Er was echt niets meisjesachtigs aan mij, niemand had daarom problemen dat ik altijd met de jongens meedeed. Ik ben blij dat ik daar nooit mee ben gepest en dat ik kon zijn wie ik wilde zijn.”
Verschillen jongens en meisjes
Maar dat veranderde compleet toen hij naar de middelbare school ging en de verschillen tussen jongens en meisjes steeds duidelijker werden.
“Vanaf het moment dat mijn borsten begonnen te groeien, ging het mis. Ik schaamde me kapot voor mijn lichaam, het was iets wat niet bij mij hoorde.”
Hij droeg daarom altijd kleren van de mannenafdeling in een maat groter: shirts die wijd zaten waardoor je zo min mogelijk van zijn vrouwelijke vormen zag.
“En als ik moest gymen, deed ik thuis al mijn trainingsbroek aan. Hierdoor hoefde ik minder om te kleden en kon ik zo snel mogelijk die meisjeskleedkamer uit.”
Meisjestoiletten ontwijken
De meisjestoiletten probeerde Cihan op school ook zo vaak mogelijk te ontwijken.
“Ik voelde me daar niet fijn, en ik wilde ook niet dat er op de jongens wc naar mij zou worden geroepen dat ik op het verkeerde toilet zat. Dus het liefste ging ik niet, ik hield mijn plas vaak de hele dag op.”
Cihan stond er in die tijd meestal alleen voor. Vrienden had hij weinig, en zijn ouders begrepen niet wat er met hem aan de hand was.
De depressieve gevoelens gingen zo ver, dat Cihan meerdere keren heeft gedacht om uit leven te stappen.
“Dat vind ik nog steeds heftig om te vertellen. Maar het voelde echt alsof dit niet mijn wereld was, alsof ik hier niet mocht zijn. Ik begreep niet wat ik hier deed, want ik paste nergens bij: niet bij de jongens, en niet bij de meisjes. Dat gevoel was zo sterk, dat ik het niet meer zag zitten.”
Eerste relatie
Maar toen Cihan 18 jaar oud was, dacht hij eindelijk te begrijpen waarom hij zich al die tijd zo slecht voelde. Hij werd verliefd op een meisje en kreeg zijn eerste relatie.
“Ik kon er niet meer omheen, dacht ik. Ik val gewoon op meisjes. Ik riep mijn moeder naar boven op mijn kamer en ik vertelde haar dat ik superblij was. Daarna vertelde ik de reden: ‘Ik ben blij, omdat ik een relatie heb mam. Maar het is met een meisje.’ Mijn moeder liep daarna geschrokken mijn kamer uit.”
Moslim en transgender
Ook Cihan heeft geworsteld met het feit dat hij islamitisch is én transgender man.
“Ik heb best vaak gedacht: mag ik nog wel geloven, mag ik dit voelen en moslim zijn. Maar ik weet dat je jezelf mag zijn in ons geloof, en dat ben ik nu, dus dit is goed.”
Er zullen vast mensen zijn die hier anders over denken, weet Cihan ook. Die het geloof anders lezen, die zullen vinden dat dit niet samen kan gaan.
Uiteindelijk werd Cihan na een lange zoektocht, veel gesprekken met een psycholoog en vervolgens genderbevestigende hormonen, doorverwezen voor een operatie.
12 maart 2020 is de dag dat zijn leven voorgoed veranderde. Inmiddels heeft hij een baard, een zware stem, en staan nieuwe vrienden versteld als hij vertelt dat hij ooit een meisje was.
“Mijn vader zei laatst voor het eerst ‘hij’ tegen me, dat is echt heel fijn. Ik ben mijn ouders sowieso heel dankbaar voor het feit dat ze mij accepteren.
Bron: Nederlandse media
