Cihan Altın (31), getrouwd en vader van 1, woont in de Zuidwestelijke provincie Muğla. Al 5 jaar werkt hij als buschauffeur.
Na 2 jaar gebeurde er iets opmerkelijks op zijn bus. Een passagier gaf hem 1.000 lira om “aan je vader te geven voor de steenkool die we bij hem kochten.”
Toen die passagier uitstapte, volgde hij hem om verhaal te halen. Hij meende dat de passagier hem met iemand anders verwarde, maar die bleef vol houden.
“Jij bent de zoon van kolenboer Orhan”, zou hij gezegd hebben voor hij wegwandelde. Na thuiskomst confronteerde Altın zijn moeder Suzan met het voorval. Toen zij zweeg, besloot hij andere familieleden uit te nodigen om te vragen wat het voorval op de bus te betekenen had. Daaruit bleek dat zijn familie al 24 jaar verzweeg dat de man van wie hij al jaren het graf bezocht, niet zijn biologische vader was.
Altın wendde zich tot het gerecht, dat hem uiteindelijk toestond om het graf van zijn zogezegde vader Yaşar Yıldırım te openen. Uit DNA-analyse van een botmonster bleek dat zijn familie gelijk had.
Vervolgens eiste hij antwoord op de vraag wie zijn biologische vader dan wel is. Uiteindelijk gaf Suzan toe dat hij de biologische zoon is van zakenman Orhan Karaca, 59, die weigert hem te erkennen.
“Ik ging bij hem op bezoek in het district Ula (Muğla), en vertelde hem dat ik zijn familienaam wil aannemen”, aldus Altın. “Hij weigerde, dus wilde ik zijn vaderschap laten erkennen door de rechtbank. In mei 2017 nam ik ook de meisjesnaam van mijn moeder aan. De rechtbank erkende dat ik 99,99% zeker de zoon van Orhan Karaca ben. Na de uitspraak sprak ik opnieuw met hem, maar hij weigerde opnieuw om mij zijn familienaam te geven.
Dat was voor mij genoeg om van hem een schadevergoeding te eisen ter waarde van 355.000 lira (ongeveer 38.800 euro). Ik had daar recht op omdat Orhan zijn vaderlijke plichten niet nakomt.”
