Gülcan Palavan uit de oostelijke provincie Ardahan vertelt haar inspirerende verhaal over hoe haar strijd om geen kindbruid te worden haar tot een internationale atlete maakte.
Op jonge leeftijd besloot Palavan atlete te worden om het lot van haar moeder en zussen te ontlopen, die uiteindelijk kindbruiden werden in het dorp.
Palavan legde een lange en moeilijke weg vol hindernissen af op weg naar haar leven als hardloopster en heeft tot op heden tientallen medailles in de wacht gesleept.
View this post on Instagram
Palavan, geboren in 1999, won haar eerste medaille in haar geboorteplaats en werd derde op de World International Mountain Running Youth Cup in 2015 in Bulgarije, waarmee ze haar eerste medaille in een internationale wedstrijd won.
Ze werd geboren in een arm gezin van ongeletterde ouders in de noordoostelijke provincie Ardahan als het zevende kind van het gezin.
Haar moeder en twee zussen trouwden op 13- of 14-jarige leeftijd, en haar ouders wilden dat zij hetzelfde zou doen onmiddellijk na het voltooien van haar lagere schoolstudie.
In die tijd hielp ze haar vader, die schaapherder was, met rondrennen om de dieren onder controle te houden. Zo verbeterde ze haar loopvaardigheden.
“Een van mijn zussen trouwde met een familielid en de andere met een buurvrouw. Mijn zus hield van hardlopen, maar dat mocht niet van mijn vader”, herinnert Palavan zich.
“Ik wilde niet zoals haar eindigen. Ik wilde zowel hardlopen als werken. Uiteindelijk werd ik lid van de Beşiktaş Sport Club toen ik in Istanbul aankwam. Maar ik werd ontslagen toen ik een blessure opliep.”
Later ontmoette ze een vrouw die in het buitenland woonde en haar opleidingskosten financierde.
Palavan zocht later op Instagram contact met de uit Ardahan afkomstige nationale atlete Özlem Kaya en vroeg of ze bereid was haar trainer te worden. Uiteindelijk stemden Kaya en haar broer Taner toe.
In die tijd tijdens het trainen, werkte ze in verschillende banen, waaronder afwassen in een restaurant en schoonmaken van het huis.
“Overdag werkte ik en ’s avonds ging ik de baan op om te trainen. Sommige dagen had ik niets te eten. Ik was zo wanhopig, en uiteindelijk moest ik terug naar mijn dorp,” zei ze, eraan toevoegend dat 15 dagen later, ze nam deel aan de selecties voor de Turkse nationale ploeg.
Maar ze moest de wedstrijd laten vallen. “Ik had niet genoeg getraind en ik had niet eens de juiste schoenen. Het was een vreselijke dag”, herinnert Palavan zich.
In maart liep ze COVID-19 op.
“Nu verblijf ik in een studentenhuis. Maar daar moet ik op 16 juni uit. Ik weet niet wat er dan gebeurt,” zei ze.
Toen ze hulp zocht, ontmoette ze iemand die haar overhaalde om haar medailles aan hem te overhandigen.
“Hij beweerde dat als mensen die medailles zouden zien, ze me zouden helpen. Dat heb ik gedaan. Ik heb mijn medailles aan hem overhandigd,” zei ze.
“Ze zijn vermist sinds maart. Deze persoon zegt dat hij ze niet heeft. Ik zal mijn recht halen bij de rechtbank,” zei Palavan.
Er zijn zoveel meisjes in mijn dorp die atlete willen worden, maar hun familie houdt hen tegen, voegde ze eraan toe.
“Ik wil trainer worden om hen in de toekomst te helpen. Ik wil niet dat zij moeten doormaken wat ik heb moeten doormaken,” zei Palavan.
Bron: Hürriyet
