Enkele dagen per week trekt Metin Halici plichtsgetrouw – met een borstel en vuilblik in de hand – naar een klein stenen gebouw in zijn dorp. Dit stenen gebouw in het midden van een binnenplaats heeft vandaag meer weg van een schuur dan van een gebedsoord.
Buiten het ruwweg getrokken kruis op de deur lijkt het gebouw van buitenaf niet op een kerk. Halici komt meermaals per week de kerk kuisen maar hij is verre van een devoot kerkganger. Halici is in feite imam in een nabijgelegen moskee en de kleine Armeense kerk is gelegen in de binnenplaats van het gebouw dat dienst doet als zijn ambtswoning.
Armeense gezinnen
Tijdens zijn dertien jaar durende dienst als imam in de stad Yozgat – gelegen in het district Sarıkaya – heeft Halici het onderhoud van de kerk nooit verwaarloosd. De kerk was tot de jaren 60 het centrum van een grote Armeense gemeenschap in de stad. Zoals zijn voorgangers onderhoudt hij al 13 jaar lang de kerk zodat bezoekers hier misvieringen kunnen houden. Dit is een traditie die Halici in ere wil houden tot hij op pensioen gaat.
Vandaag wonen in Yozgat geen Armeense gezinnen meer, maar de kerk wordt vaak bezocht door Armeniërs uit andere Turkse steden en leden van de Armeense diaspora in het buitenland. Tijdens de bezoeken worden misvieringen in de 2000 jaar oude kerk gehouden. Volgens Halici komen Armeniërs van zo ver als Argentinië de kerk bezoeken. “Toen deze plaats me werd toegewezen was verrast toen ik een kerk zag op de binnenplaats,”
Geschiedenis van tolerantie
Verder zegt de imam dat hij net als zijn voorgangers het nalatenschap van de Armeense inwoners zal blijven onderhouden. Hierbij krijgt hij soms ook de hulp van zijn vrouw en kinderen. Halici benadrukt dat deze deze daad geen uitzonderlijk geval is:
“Dit is een land dat sinds de Ottomanen tolerant is tegenover andere religies en hun bijhorende gebedsplaatsen. Het is dan ook normaal dat we deze plaatsen in hun afwezigheid onderhouden”.
Sabah
