Lale Gül schreef met Ik ga leven een aanklacht tegen haar strenge islamitische jeugd. Op haar televisieoptredens volgden doodsbedreigingen.
Bij haar familie in het Amsterdamse stadsdeel West – de 23-jarige Gül woont nog bij haar ouders – lopen de emoties hoog op.
Het boek is twee weken uit en staat inmiddels op nummer negen van de bestsellerlijst. “Dat is echt onwerkelijk. Een roman kan ook totaal floppen, dat weet je nooit met boeken.”
Op 11 februari zat je bij Op1, een Nederlands praatprogramma. Na afloop kreeg je heftige reacties, die je vervolgens via sociale media verspreidde. Schrok je?
“Ik werd ook op straat herkend, dat was heel intimiderend. De politie kon niets voor me doen, doordat het om anonieme accounts ging. Later heeft de wijkagent contact met me opgenomen, ze gaan extra patrouilleren.”
In de Volkskrant vertelde je dat jouw moeder woedend was over jouw televisieoptreden. Ze wilde je wurgen. Je moeder is analfabete, maar hoorde van vrienden en familie wat je op televisie vertelde en wat je in het boek schrijft.
“Mijn moeder is supergelovig. Toen in Frankrijk Samuel Patty onthoofd werd, vond ze dat terecht. Gelukkig steunt mijn broer me voor 100 procent. Ik woon nog steeds thuis en de sfeer is om te snijden. Ik eet apart, kom niet meer in de woonkamer. Als mensen op bezoek komen, doe ik de deur van mijn slaapkamer – die ik deel met mijn tienjarige zusje – op slot.”
Tegen de Nederlandse pers zei je: “Nederland heeft een inkijkje gekregen in mijn gemeenschap, het doel is bereikt. Nu gaan de luiken weer dicht. Om mijn ouders tegemoet te komen, stop ik met publiceren.”
“Deze week heb ik tegen mijn uitgever Mai Spijkers gezegd dat ik niet meer over de islam ga schrijven. Wat ik wel ga doen de komende tijd, weet ik even niet. Ik wil in ieder geval de promotie van dit boek doen en daarna even in de luwte blijven.”
Je zei ook dat je gaat trouwen met een Turkse man.
“Dat klopt, maar dat wil nog niet zeggen dat ik met een moslim trouw. Eerder deze week heb ik wel mijn koffers gepakt omdat de spanningen hoog opliepen. Maar ik ben niet gegaan. Want als ik wegga, heb ik geen familie meer.
Dan zullen ze me verstoten. Ik kan alleen het huis verlaten als ik met een Turkse man trouw. Hij mag net als ik vrijdenkend zijn, dat is het compromis.”
Schrijver Özcan Akyol schreef in zijn artikel: “Als deze auteur echt haar carrière beëindigt, dan hebben de barbaren gewonnen”.
“Hij heeft makkelijk praten. Hij is geen vrouw en woont niet in Bos en Lommer. Ik ga nu alleen met mijn broer naar buiten, dat geeft me wel een veilig gevoel. Maar het zou beter zijn als de bedreigers worden opgepakt.”
