In Istanbul is afgelopen weekend de 25-jarige Dilara Şahin overleden. Haar dood maakt veel los binnen de Turks-Nederlandse gemeenschap. De vrouw uit Zwolle had leukemie.
“Mijn zus is nu een engel”, schreef haar broer Onur na haar overlijden op zijn Facebookpagina, waarop de familie veel steunbetuigingen ontving.
Elders op sociale media worden Turkse dokters geprezen voor het verlengen van haar leven, waardoor Dilara en haar familie nog maanden langer met elkaar hebben doorgebracht.
Er zijn ook kritische reacties. Die richten zich op Nederlandse artsen, die eerder vaststelden dat de vrouw uitbehandeld was. Dilara werd in december vorig jaar gediagnosticeerd met acute leukemie in het Isala-ziekenhuis in Zwolle. Dokters zagen geen kans op herstel. De familie besloot om de behandeling in Turkije voort te zetten.
Daarop werd Dilara door een vliegtuig met Turkse specialisten opgehaald om haar behandeling daar voort te zetten. De familie werd persoonlijk gebeld door de Turkse president Erdogan. Ze kwam bij en kreeg onder meer een stamceltransplantatie. In juli liet haar broer aan NOS weten dat het goed ging met haar.
Naar het buitenland
De wens van patiënten om door te gaan met behandelingen in het buitenland hoort Mustafa Bulut steeds vaker. Hij werkt als geestelijk verzorger in het Elisabeth-TweeSteden Ziekenhuis in Tilburg.
“We zien meer casussen zoals die van Dilara”, zegt hij. “Het is een trend dat mensen steeds meer voorbij de grenzen kijken, omdat in het buitenland langer wordt behandeld. Ook in landen als België en Duitsland.”
Dat Turkije zich ontfermt over Europese burgers met een Turkse nationaliteit is niet voor het eerst: vorig jaar haalde Turkije tientallen coronapatiënten op uit Europese landen. Zeker vier van hen kwamen uit Nederland. Volgens het land kregen deze mensen niet de zorg die ze nodig hadden.
Ethische keuze
De keuze om door te behandelen kan samenhangen met religieuze overwegingen, maar ook cultuur is een belangrijke factor, zegt Bulut.
“In Turkije, maar ook in landen als België en Italië, wordt anders omgegaan met ziekte en overlijden. Dat heeft te maken met een gevoel van collectiviteit. Mensen willen zeker weten dat er tot het einde voor ze gezorgd wordt. Daar hoort ook bij dat familie voor je opkomt en er alles uit haalt.”
Dat geldt ook in gevallen waarbij een behandeling medisch gezien waarschijnlijk geen zin meer heeft, zegt de geestelijk verzorger.
“Ethisch kan het nog wel zin hebben: zolang je nog leeft, is er hoop. Nederland heeft het imago dat het de dood sneller bespreekbaar maakt, het voerde als eerste land de euthanasiewet in.”
Door hun dubbele nationaliteit weten Turkse Nederlanders dat ze altijd nog terechtkunnen in Turkije.
“Dit is fijn, maar ook lastig. Het geeft ruimte om te mogen kiezen. Van de andere kant kan het wantrouwen geven in het land waar je woont”, zegt Bulut.
“Maar ik hoor vooral begripvolle reacties. Dilara heeft aan het einde van haar leven nog veel tijd kunnen doorbrengen met haar familie.”
Bron: Nederlandse media
