“Wat is het beste aan Ankara?” is een bekende grap in Turkije over de hoofdstad. “De reis terug naar Istanbul.”
Sinds ik hier zes jaar geleden ben komen wonen, krijg ik dit ongeveer één keer per dag te horen, bijna uitsluitend van mensen uit Istanbul die graag spotten met wat zij een saaie, kunstmatige, bureaucratische stad vinden. Maar nu ik me opmaak om Turkije na zeven jaar te verlaten, zal ik Ankara het meest missen.
Mijn man en ik verhuisden hierheen in 2016 na een jaar Istanbul. Ik werd meteen verliefd op de wijken in het centrum die mensen liefdevol “het oude Ankara” noemen: plaatsen als Kavaklıdere, Ayrancı en onze eigen wijk Gaziosmanpaşa die dateren uit de jaren vijftig en zestig.
Wandelend door de rustige woonstraten geniet ik van de modernistische balkons van metaalwerk en van huizenrijen die in pastelkleuren zijn beklad – vooral de zoute tint die ik “Ankara-roze” ben gaan noemen.
Het klimaat is perfect: koud en fris in de winter, warm en droog in de zomer. Maar de mooiste tijd van het jaar is mei, wanneer de penetrante sering de lucht vult en de plaatselijke “tantes” – zoals de oudere vrouwen uit de buurt liefkozend worden genoemd – uit hun winterslaap komen om een zomer lang thee te drinken in hun voortuinen.
Er heerst een echt gemeenschapsgevoel. Ik heb in de loop der jaren veel plezier beleefd aan het feit dat ik Abla (grote zus) werd genoemd door de jongeren hier, of dat ik hoş geldin (welkom thuis) te horen kreeg van buren die merkten dat ik weg was.
Dit klinkt misschien allemaal absurd ouderwets. Maar het zegt iets over de paradoxen van mijn tijd in Turkije.
De afgelopen zeven jaar waren een tijd van grote politieke en economische onrust en soms zelfs van geweld. Maar ondanks alles heb ik hier een zeer verrijkende tijd gehad en vond ik het een prachtige plek om te wonen.
Een deel daarvan is, denk ik, te danken aan Ankara en onze geliefde buurt, die als een toevluchtsoord heeft gediend voor de meedogenloze nieuwsagenda.
Deze stad met ongeveer 5 miljoen inwoners telde tienduizenden inwoners toen ze in 1923 tot hoofdstad werd uitgeroepen door Mustafa Kemal Atatürk, de militaire bevelhebber die uit de as van het Ottomaanse rijk de moderne Turkse republiek stichtte.
Hoewel het in de afgelopen 99 jaar enorm is uitgebreid, is het erin geslaagd vriendelijk, nuchter en leefbaar te blijven.
Het is een cliché om te zeggen dat Turkse mensen warm zijn. Gastvrijheid tegenover bezoekers vertaalt zich niet altijd in acceptatie van buitenlanders.
Onze banden verdiepten zich na de geboorte van onze dochter in maart vorig jaar. Ze werd een plaatselijke beroemdheid en dankzij haar bouwden we nieuwe netwerken van vrienden op.
De mensen in Turkije zijn zo vriendelijk voor kinderen – en hun vermoeide ouders. In plaats van het gevoel te krijgen dat het een belasting is om een baby mee te nemen naar een café of restaurant, is het waarschijnlijker dat een ober je kind uit je armen neemt en het meeneemt om het hele personeel te ontmoeten.
Het zou nalatig zijn om het eten niet te noemen. In de loop der jaren heb ik langzaam een mentale kaart opgebouwd van de beste esnaf lokantaları van Ankara: kantines van handelaren die stoofschotels en stoofschotels in eigen stijl serveren.
In het weekend is het een principe om minstens één volledig Turks ontbijt te nemen van olijven, komkommer, kaas en menemen: eieren die met tomaat en peper worden geklutst. Een favoriete zondagse activiteit is een wandeling naar een klein café in de buurt van de oude kale (vesting) van Ankara en dan een uitgebreid ontbijt wegwerken met een bezoek aan de antiekwinkels of een uitstapje naar de nabijgelegen kunstgalerie Cer Modern.
In de rijkere wijken van de stad is er ook een levendige scene van onafhankelijke en alternatieve cafés.
Voor een avondje uit met vrienden zijn er maar weinig plekken beter dan Afitap, een bruisende meyhane waar ik vele gelukkige uren heb doorgebracht met het eten van creatieve uitvoeringen van Turkse meze en het wegspoelen met veel rakı: de Turkse nationale drank met anijssmaak.
Taxisysteem
Ik hou van het ingenieuze taxisysteem. Met duizenden drukknoppen op bomen en lantaarnpalen in de stad die verbonden zijn met taxistandplaatsen, is er in Ankara geen behoefte aan Uber: druk gewoon op de knop en er is binnen enkele minuten een taxi bij je.
Er is een levendige handel in roddels dankzij de drommen politici, diplomaten, lobbyisten en journalisten die hier wonen.
En de stad omarmt de Turkse geest van spontaniteit, waardoor u al een uur van tevoren een afspraak kunt maken, voor zaken of plezier. In Ankara kun je er op tijd zijn. Dat kan niet gezegd worden van Istanbul. Met zijn 16 miljoen inwoners en zijn ondraaglijke verkeer is de stad steeds onleefbaarder geworden.
Ik ben al lang van mening dat het niet nodig is om te kiezen voor een van de twee grote steden van Turkije. Elk heeft zijn deugden en zijn gebreken. Ik zal Istanbul altijd graag bezoeken voor werk, toerisme of plezier. Maar het is altijd een plezier en een opluchting om terug te keren naar mijn adoptiestad.
Laat de Istanbullers genieten van de reis terug naar hun uitgestrekte megastad na een bezoek aan de hoofdstad. Wij Ankaralılar zijn blij dat we de plaats voor onszelf hebben.
Bron: Turkse media
