Ouderen in verzorgingstehuizen onderbrengen blijkt geen oplossing
In het begin van maart, voordat Turkije haar eerste Covid-19 gevallen registreerde, was Sabah, één van Turkije’s grootste kranten, lyrisch over de aanpak die Turkije hanteerde om het coronavirus te bestrijden.
Echter, na 160.000 geregistreerde besmettingen is de lofrede sterk afgezwakt. Desondanks, nu Turkije geleidelijk aan bevrijd geraakt van het virus, zijn er ook positieve elementen terug te vinden in haar aanpak.
Ondanks dat de regering van Erdogan geregeld in aanvaring komt met haar Europese en Amerikaanse collega’s, zijn ze een voorbeeld voor veel landen wanneer het aankomt op de aanpak van deze globale pandemie.
Lockdown
Ten eerste is Turkije afgestapt van de courante aanpak die globaal gehanteerd werd tegen het coronavirus. Zo opteerden de autoriteiten ervoor om jongeren, ouderen en ondernemingen met intensieve sociale contacten in lockdown te plaatsen, de overgrote werkbevolking had daarentegen de mogelijkheid om door te blijven werken.
Zo werd vermeden dat de gehele economie tot stilstand kwam. Daarnaast gold in de grootste steden en metropolen tijdens weekends en publieke feestdagen een algemene avondklok.
Ten slotte werden er sinds 1 juni terug enkele binnenlandse vluchten toegelaten en openden cafés, restaurants, stranden en parken terug hun deuren onder strikte voorwaarden. Zo mogen kinderen en personen ouder dan 65 jaar slechts enkele uren per week buitenkomen.
Strategie
Het wijst erop dat de strategie tot op heden werkt. De meest kwetsbare groepen zijn gespaard gebleven van het virus; terwijl degene die besmet zijn met het virus, hoofdzakelijk volwassenen uit de werkende leeftijdscategorie, over het algemeen herstelden zonder gevolgen.
Ondanks dat de besmettingsgraad relatief hoog ligt, is het aantal doden ten gevolge van Covid-19 (minder als 4.600 op 2 juni) laag, zelfs wanneer men rekening houdt met mogelijk slechte opvolging van de sterftecijfers.
Nieuwe besmettingsgevallen op dagelijkse basis blijven schommelen rond de 1.000 sinds midden maart, een flinke daling ten opzichte van de meer als 5.000 nieuwe dagelijkse besmettingen die een maand eerder gerapporteerd werden.
Het aantal dagelijkse sterfgevallen heeft de 128 nooit overschreden. Turkije heeft ondertussen dezelfde testcapaciteit als Frankrijk opgebouwd terwijl het sterftecijfer 10 keer lager ligt als in Groot-Brittanië.
In de groep van OESO-landen (Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling, red.) beschikken alleen Mexico en Colombia over een kleinere populatie van 65 plussers als Turkije.
Bovendien verblijven de meeste Turkse ouderen bij hun families in plaats van rust- en verzorgingstehuizen, die in Europa en Amerika een bron van besmetting en verspreiding (geweest) zijn van het coronavirus.
Bovendien moest elk land dat haar fabrieken en ondernemingen openhield tijdens de pandemie ervoor zorgen dat haar gezondheidssysteem de capaciteiten had om te kunnen omgaan met de gevolgen die het virus met zich meebrengt. Turkije is precies die uitdaging aangegaan.
De afgelopen decennia hebben president Erdogan en zijn regering kosten nog moeite gespaard om een goed gezondheidssysteem uit te bouwen. Zo zijn er tientallen miljarden dollars geïnvesteerd, meest recent nog in een netwerk van ziekenhuizen ter grootte van internationale luchthavens.
21 mei werd de laatste van deze hospitalen geopend met een capaciteit van 2.600 bedden, waarvan ongeveer 430 ICU (intensive-care unit, red.) bedden. Hoewel er twijfel bestaat bij de toekenning van enkele contracten en de winstgevendheid van deze ziekenhuizen, staat het buiten kijf dat de extra capaciteit die hiermee is gecreëerd van onschatbare waarde is (geweest) tijdens deze pandemie.
De golf van Covid-19 besmettingen heeft de capaciteit van het gezondheidssysteem geen enkel moment onder druk gezet, tegelijkertijd heeft Turkije nooit een tekort gehad aan medische voorraden.
Niet alleen President Erdogan en zijn indrukwekkende minister van Volksgezondheid, Fahrettin Koca, verdienen lof voor de goede aanpak van deze crisis, maar ook de burgemeesters van de oppositie. Met name in Istanbul en Ankara, die geld hebben ingezameld en de verdeling van de maskers hebben georganiseerd.
Er is een reden waarom Erdogan en zijn regerende AKP de afgelopen twee decennia geen enkele generale verkiezing hebben verloren. Zelfs critici van zijn beleid geven toe dat de regerende partij het beleid en projecten die ze voor ogen heeft, volbrengt en bereid is er hard voor te werken.
Als de huidige oppositie op een dag de macht zou overnemen, of Erdogan een dergelijk scenario zou accepteren blijft de grootste onuitgesproken vraag in de Turkse politiek, zal ze moeten bewijzen dat ze evenveel kan bewerkstelligen als de huidige regering, bovendien met dezelfde intensiteit.