Wanneer een Oscarwinnende actrice en een bekende actieregisseur hun krachten bundelen om een sprookje te ensceneren, kun je nieuwsgierig zijn:
“Three Thousand Years of Longing” neemt ons mee van de tijd van Koning Salomo naar het Londen van nu, en stelt steeds weer de vraag: Wat is de vurigste wens van de vrouw?
Sprookjes en oude sagen – dat zijn de passies van de Britse vertelster Alithea Binnie (Tilda Swinton).
De overtuigde eenling heeft niet veel meer nodig om gelukkig te zijn. Of dat denkt ze toch.
Maar dan ontmoet de wetenschapper een djinn in levende lijve. Op weg naar een congres in Istanbul koopt ze op de bazaar een oude fles, opent hem in haar hotelkamer en – knal – daar is hij: lang, donker van huid, met spitse oren en slaapkamerogen.
De djinni (Idris Elba) heeft vooral één verzoek: hij wil van zijn drie wensen af, zodat hij eindelijk weer vrij kan zijn. Maar helaas is hij voor de verkeerde persoon gevallen.
Want Alithea is heel gelukkig – en door haar beroep weet ze maar al te goed dat het met de drie wensen zelden goed afloopt.
Het is een genot om te zien hoe deze twee geweldige acteurs elkaar proberen te overtuigen.
In de hotelkamer in Istanbul ontvouwt zich een psychologisch kamerspel, dat het kader wordt voor een excursie naar de oosterse sprookjeswereld.
De onmogelijkheid van wensen
De Australische regisseur George Miller, bekend van zijn “Mad Max”-verfilmingen, heeft voor zijn nieuwste film een kort verhaal van de Britse auteur A. S. Byatt genomen.
S. Byatt voor zijn laatste film. Three Thousand Years of Longing” gaat over de onmogelijkheid van wensen en het verlangen van de mens naar liefde.
De djinn heeft altijd een vinger in de pap en eindigt altijd weer in zijn fles.
Uitbundige fantasie
Met uitbundige fantasie en een veelheid aan truc-technische foefjes maakt George Miller de oosterse fabeltjeswereld werkelijkheid: Muziekinstrumenten beginnen te praten, glazen smelten en een hele oude bibliotheek verdwijnt in een verzameling karaffen.
Wanneer Alithea, een rondreizende professor in de narratologie, in een souvenirwinkeltje in Istanboel een flacon koopt die ze op haar hotelkamer per ongeluk openbreekt, gaat er letterlijk een nieuwe wereld voor haar open.
De Djinn (Idris Elba), die eerst nauwelijks in de hotelkamer past maar zichzelf reduceert tot (min of meer) menselijke proporties, gaat met zijn geleerde kamergenote in discussie en probeert haar te overtuigen om toch op zijn minst één wens uit te spreken.
Intussen vertelt hij honderduit over de avonturen die hij zelf in al die jaren heeft meegemaakt, en die één constante lijken te hebben: de mens wordt gedreven door begeerte, en is altijd wel voor een goed verhaal te vangen.
De film levert stof tot nadenken, maar blijft in de eerste plaats een romance tussen twee totaal verschillende personages met als hamvraag: slaagt de Djinn erin om de koppige professor te verleiden om toch een wens te doen?
Bron: Turkse media
