Abdurehim Gheni, een Oeigoerse activist woonachtig in Nederland, is een bekend gezicht op de Dam in Amsterdam.
Met zijn solo-protesten en voorlichtingsgesprekken met toeristen maakt hij de wereld bewust van de gruwelen die het Oeigoerse volk in Oost-Turkestan (Chinees: Xinjiang) ondergaat.
Maar achter zijn publieke strijd schuilt een persoonlijk verhaal van verlies, pijn en onverzettelijkheid.
In 2017 verloor Abdurehim al het contact met zijn vader, Gheni Khudaberdi, als gevolg van de onderdrukkende en genocidale praktijken van de Chinese regering.
Communicatie tussen Oeigoeren in ballingschap en hun familieleden in Oost-Turkestan werd onmogelijk gemaakt.
Het leven van zijn vader, een oudere man met een zwakke gezondheid, werd verwoest door detentie in een van de vele “heropvoedingskampen” in de regio.
Dreigingen en manipulatie
Op 6 juli 2024 werd Abdurehim gebeld door zijn broer, die onder druk van de Chinese politie stond.
De boodschap was duidelijk: hij moest afzien van zijn geplande getuigenis tijdens het World Citizens Tribunal in Den Haag, waar de misdaden van de Chinese leider Xi Jinping aan de kaak werden gesteld. Ondanks de dreiging weigerde Abdurehim te zwichten en hing hij boos op.
Kort daarna ontvingen Abdurehim en de rechtbank een video waarin zijn zieke vader smeekte om zijn activisme te stoppen.
De Chinese autoriteiten gebruikten zijn vader als emotioneel wapen. Hoewel de beelden hartverscheurend waren, gebruikte Abdurehim de video als bewijs van de gruwelijkheden van het regime tijdens het tribunaal.
Een tragisch verlies
Toen de Chinese overheid faalde in haar pogingen om zijn wil te breken, stuurden ze zowel zijn vader als zijn broer terug naar de detentiekampen.
Op 17 september 2024 bereikte Abdurehim het verwoestende nieuws: zijn vader was overleden in het kamp. Het verlies bracht onbeschrijfelijke pijn, maar ook nieuwe kracht.
“De dood van mijn vader heeft mijn vastberadenheid alleen maar versterkt,” vertelt Abdurehim. “Ik zal blijven strijden voor vrijheid en rechtvaardigheid voor het Oeigoerse volk.”
Een laatste eerbetoon
Omdat Oeigoeren in Oost-Turkestan zelfs geen rouwceremonies mogen houden, organiseerde Abdurehim in Nederland een afwezigheidsgebed voor zijn vader.
In een Turkse moskee deelde hij zijn verhaal met de gemeenschap, die geschokt en verontwaardigd reageerde op de onmenselijke behandeling van zijn volk.
“Mijn vader heeft deze wereld van onderdrukking verlaten en is overgegaan naar een betere plaats,” zegt Abdurehim. “Zijn lijden in dit leven is voorbij, maar zijn geest leeft voort in onze strijd.
Onverzettelijkheid en hoop
Abdurehim’s verhaal is niet alleen een getuigenis van persoonlijk leed, maar ook een inspiratiebron voor een bredere beweging. Met elke stap die hij zet, herinnert hij de wereld eraan dat de koloniale overheersing van Oost-Turkestan moet eindigen en dat vrijheid en waardigheid voor het Oeigoerse volk mogelijk zijn.
“Mijn vader heeft me geleerd om op te komen voor rechtvaardigheid,” zegt hij. “Ik zal mijn verdriet omzetten in kracht en mijn woede in een wapen tegen onderdrukking. Tot mijn laatste adem zal ik vechten voor een vrij en rechtvaardig Oost-Turkestan.”
Het verhaal van Abdurehim Gheni weerspiegelt de vastberadenheid van een volk dat weigert te buigen voor tirannie.
Zijn boodschap aan de wereld is duidelijk: de strijd voor vrijheid is onvermijdelijk, en gerechtigheid zal zegevieren.
Bron: Bitterwinter
