Tayfun Anil (21) is student Rechten aan de Universiteit Antwerpen en vice-praeses van studentenvereniging TOY.
Wanneer het waait in Turkije, gonzen de bomen in Europa. Het is ondertussen een vermaard fenomeen. Het onderwerp van polemiek betrof dit keer Turkse ministers en parlementsleden die in Europa op verscheidene plekken campagne komen voeren voor het opkomend referendum in april. Als een kritische Vlaamse student met Turkse roots zie ik het als een plicht om een stem te laten horen in dit debat.
Wat betreft het referendum ben ik een klinkklare nee-stemmer. Dit doe ik niet omwille van mijn afkeuring voor het beleid van de AKP. Ik verkies simpelweg een parlementaire democratie met een sterke scheiding der machten boven een presidentieel systeem waar veel macht bij één persoon berust en de scheiding der machten niet adequaat is gegarandeerd. Wie er aan de macht komt, interesseert me bar weinig. Zoveel macht aan één persoon toevertrouwen, kan nooit iets goed opbrengen.
Europese standaarden en Turkse gewichten
De huidige houding van vele politieke partijen en opinieschrijvers is evenwel problematisch. Van Wenen tot Den Haag wil men een verbod opleggen aan Turkse ministers en parlementsleden van de AKP om voor Turkse onderdanen in het buitenland campagne te voeren. Naast het feit dat dit griezelig veel lijkt op wat de AKP in Turkije zelf doet, is dit vanuit een ethisch en idealistisch gedachtegoed niet te rechtvaardigen. De vrijheid van vergadering en de vrijheid van meningsuiting is essentieel in een échte liberale, democratische rechtsstaat. Deze vrijheid moet maximaal gelden, ook voor degenen wiens overtuigingen ons volstrekt niet smaken.
Turkse verkiezingscampagnes
Peter De Roover van de N-VA gaat zelfs verder en wil nog andere maatregelen treffen zoals het verbieden van de Turkse verkiezingscampagnes in Europa. We moeten tenslotte niet tolereren dat (politieke) problemen uit andere landen worden geïmporteerd naar hier. Meeheulen met een (pro-)PKK-manifestatie in Brussel georganiseerd door PKK-sympathisanten en waar zelfs PKK-leden aanwezig waren, is dan weer geen probleem voor meneer De Roover. Daar was hij zelf samen met andere NV-A leden aanwezig. Dit is een tendens die zich in heel Europa afspeelt. Deze dubbele standaarden wakkeren zeer wrange gevoelens aan binnen de gehele Turkse gemeenschap.
Importeren
Je mag dus blijkbaar wél politiek uit Turkije importeren, maar enkel wanneer je de ‘juiste’ politieke positie inneemt. Dit komt natuurlijk op niets anders neer dan een sterke beknotting van de vrijheid van meningsuiting. Dit is een inconsequente, immorele en hypocriete houding. Dat discours is even ondeugdelijk als onhoudbaar.
Kemal Kılıçdaroğlu, de leider van de grootste oppositiepartij CHP, heeft ondertussen ook sterk het verbod dat in Duitsland werd ingevoerd, bekritiseerd. Hij stelt -terecht- deze hypocrisie van Europa aan de kaak. Als zelfs de belangrijkste oppositieleider van het land deze zienswijze beaamt, waarover hebben we het dan nog hier in Europa? Zonder enige feitelijke basis dat de Turkse verkiezingscampagnes de openbare orde zouden verstoord hebben, wil men op die grond de campagnes verbieden. Dit raakt niet enkel de AKP-achterban, maar ook ‘oppositieturken’.
