In het kielzog van zijn recent overlijden rouwt de muziekwereld om het verlies van een buitengewoon talent, Erkin Koray.
De Turkse rockster wiens grensverleggende muziek en rebelse geest een onuitwisbare stempel hebben gedrukt op generaties luisteraars.
Met zijn unieke mix van rock, psychedelica en invloeden uit de Anatolische folk tartte Koray de conventies en baande hij een weg voor de Turkse muziek die vandaag de dag nog steeds weerklank vindt.
Koray woonde in Toronto, Canada, en werd opgenomen in een medische instelling voor longproblemen. Zijn dochter Damla Koray deed de aankondiging op haar Instagram-account.
Ze sprak haar liefde uit voor haar overleden vader en zei dat zijn nalatenschap zal voortleven.
“Je werk zal voortleven in onze taal, je liefde zal voortleven in onze harten, altijd en voor altijd,” zei ze en kondigde aan dat er later een herdenkingsceremonie zal zijn voor zijn fans.
De “vader” van de Turkse rockmuziek is op 82-jarige leeftijd overleden.
Erkin Koray’s reis begon op 24 juni 1941 in Istanbul. Zijn vroege leven was een voorbode van zijn toekomst als muzikaal visionair.
De jonge Koray begon eerst piano te spelen en begon daarna het instrument te bespelen dat zijn lot zou veranderen en het rockgenre in Turkije zou ontwikkelen, de gitaar.
Het duurde niet lang voordat hij in de jaren 1950 zijn eerste band vormde, waarmee hij een voorloper van zijn legendarische status creëerde.
Op dat moment was Koray begonnen met het schrijven van liedjes, maar geen enkele was voldoende om hem in zijn carrière te verheffen. Hij vervulde zijn militaire dienstplicht en vertrok daarna naar Duitsland, waar hij blijkbaar zijn potentieel en ware zelf vond in de kunst van rock-‘n-roll.
Hij sloot zich aan bij de band Hiccups als gitarist en vormde later een nieuwe band met geselecteerde leden van de groep.
Lang haar, een rebelse houding, een elektrische gitaar en psychedelische boventonen markeerden het keerpunt voor de Turkse rocklegende in Hamburg.
In 1966 bracht hij zijn eerste EP uit met alleen Engelstalige nummers, maar die sprak de massa niet aan. Hij werd naar het sterrendom gestuwd met de EP uit 1967 met het nummer “Kızları da Alın Askere“.
Het verspreidde zich als een lopend vuurtje door de radiogolven. De jaren 1960 betekenden een keerpunt voor zowel Koray als de wereldwijde muziekscène.
Terwijl rock-‘n-roll harten over de hele wereld in vervoering bracht, werd Koray ondergedompeld in de ontluikende Turkse rockbeweging.
Mesopotamische wijze
Zijn tweede EP “Elektronik Türküler” (“Elektronische Volksliederen”) uit 1974 was een cruciaal moment waarop hij liet zien dat hij traditionele Turkse melodieën kon mengen met de rauwe energie van rockmuziek.
Nummers als “Cemalım” (“Mijn Cemal”) en “Yalnızlar Rıhtımı” (“Dok van de Eenzamen”) werden onmiddellijke klassiekers en grepen de tijdgeest van een generatie die op zoek was naar zelfexpressie.
Later werd begrepen dat deze EP het moment markeerde waarop het Turkse rockgenre opkwam, evolueerde en zijn plaats innam in de muziekgeschiedenis van het land. Koray was de katalysator van deze evolutie.
Het legendarische album “Erkin Koray – 2” kwam in 1967 en sloeg alle records. Het bevatte populaire nummers zoals “Şaşkın” (“Verward”), “Estarabim,” “Fesuphanallah” en “Arap Saçı” (“Knotty Problem”).
Het album was een pure en duidelijke samensmelting van Oosterse en Westerse muzikale elementen, die Koray’s evolutie als wereldwijde artiest liet zien terwijl hij trouw bleef aan zijn roots.
Naarmate de jaren verstreken, beschreef de rockster de fusie als “Mesopotamische modus”. Een enkele noot van een nummer was genoeg om deze modus te herkennen en te zeggen: “Dit is van Erkin Koray.”
Zijn reis was niet zonder uitdagingen. Zijn gedurfde fusie van muziekstijlen werd vaak bekritiseerd door puristen die geloofden in het behoud van traditionele Turkse melodieën.
Muziek in 1980
In 1985 bracht hij het album “Ceylan” (“Gazelle”) uit, met daarop nog een hit “Çöpçüler” (“Garbage Collectors”). Erkin Koray bespeelde alle instrumenten op het album behalve de drums.
In 1986 bracht hij “Gaddar” uit, dat de rockmuzieklijsten in Türkiye haalde, een experimentele en moedige onderneming te midden van de hype van de arabeske muziek in het land. Hij werd daarna bekend als “Erkin Baba” (“Vader Erkin”).
In de Turkse arabesk verwijst “baba” naar een term die gebruikt wordt om gerespecteerde, volleerde of oudere muzikanten aan te spreken of naar te verwijzen die beschouwd worden als meesters of experts in het genre.
Andere legendes in het arabesk genre, zoals Orhan Gencebay, Müslüm Gürses en Ferdi Tayfur, kregen ook de eretitel “baba”.
Songteksten, podia, ongeschooldheid
Zijn charismatische aanwezigheid op het podium was een ander integraal onderdeel van zijn allure. Of hij nu optrad in uitverkochte arena’s of in intieme clubs, Koray’s magnetische energie had een griezelig vermogen om op een diep niveau contact te maken met het publiek.
Zijn concerten waren meer dan alleen optredens; het waren transformerende ervaringen die de concertbezoekers een verkwikt en geïnspireerd gevoel gaven.
Nu het nieuws over het overlijden van Erkin Koray door de muziekwereld galmt, is het duidelijk dat zijn nalatenschap zal voortleven.
Zijn baanbrekende geest maakte de weg vrij voor een nieuw tijdperk van Turkse rock en zijn invloed is te horen in het werk van talloze artiesten die in zijn voetsporen traden.
Bron: Sabah (Dit artikel is opgedragen aan mijn goede vriend Atik D.)
