Zo’n 11 jaar geleden kocht de nu 60-jarige Hateme Karabulut een Afrikaanse grijze papegaai, genaamd Sabri.
Haar zoon wilde de vogel toen graag, maar ze moest er wel een lening voor afsluiten bij de bank. Nu zijn Hateme en Sabri onafscheidelijk.
Ze brengen bijna de hele dag samen door in het stadje Zara in de Centraal-Turkse provincie Sivas. Als Hateme naar buiten gaat, zit Sabri steevast op haar schouder.
Ze gaan wandelen of shoppen, en ze eten zelfs samen. De zonen van Hateme wonen nog bij haar in, en ook Sabri is deel van het gezin.
“Toen ik met mijn zoon in Istanboel was en daar een dierenwinkel bezochten, zagen we Sabri. Ik voelde me onmiddellijk gehecht aan de papegaai, en mijn zoon wilde hem graag kopen.
Ik had daar geen geld voor, dus moest ik een lening aangaan”, vertelt de vrouw aan Anadolu Agency.
“In het begin was de liefde niet wederzijds. Pas toen ik zachtjes tegen Sabri begon te praten, en hem ging voederen, kon ik dichterbij komen. Pas later zijn we beste vrienden geworden.
Het gebeurt wel eens dat 1 van mijn zonen om te spelen zijn stem tegen me verheft zoals wijlen mijn echtgenoot ook deed, en dan probeert Sabri hem aan te vallen”, aldus Karabulut.
Het was echter niet altijd rozengeur en maneschijn. Karabulut herinnert zich hoe Sabri ooit verdwenen was. Hij was gevlucht van het lawaai van de buren terwijl het gezin in Istanboel was.
Uiteindelijk konden ze hem terugvinden, maar toen ze opnieuw in Zara waren, vloog het dier opnieuw weg. “Ik kreeg een hartaanval van verdriet omdat hij weg was.”
Haar hechte band met de vogel is ontstaan doordat ze hem zo goed verzorgt. “Ik hecht hier veel waarde aan. Hij geeft me evenveel affectie als ik hem geef. Als ik bij het middageten of avond eten niets eet, eet hij ook niets. Als ik niet kan slapen, slaapt hij ook niet. Voor mij is hij meer een kind dan een vogel.”
Om dat te illustreren roept Sabri “Anne” (mama). “Ik wil niets of niemand anders meer. Zelfs geen nieuwe vogel”, zegt ze.