De vrouw naar wie ik steeds opkijk, mijn moeder…
Op Internationale Vrouwendag denk ik, meer dan op andere dagen nog, aan de vrouw waar ik naar opkijk: mijn moeder. Ik ben dan wel vrij, maar zij is vrijgevochten. Ze maakte enkel haar lagere school af, maar aan de universiteit van het leven haalde ze grote onderscheiding.
Want zij zorgde voor de doorbraak. Zoals Rosa Parks plots besloot haar plaats niet langer af te staan in de bus, zo besloot mijn moeder plots dat ze… wilde leren autorijden.
Eerste generatie nieuwkomers
Dat zat zo: alle vrouwen van de eerste generatie nieuwkomers, moesten elke dag weer opboksen tegen de macho mannen in onze buurt. Zo was het ondenkbaar dat ze zelf achter het stuur van een wagen zouden kruipen. Tot op een dag mijn moeder precies dàt wilde… Helemaal in haar eentje, achter de rug van iedereen om, regelde ze een rijles met tolk en trommelde ze alle vrouwen in de wijk om mee les te komen volgen.
Het werd haar niet in dank afgenomen. De schande! Mijn pa, ocharme, deelde in de heisa. Waardoor ook hij zich genoodzaakt zag mijn moeder terecht te wijzen. Ik herinner me dat dit tot heftige ruzies leidde. Maar mijn moeder gaf geen duimbreed toe, ze gaf niet op. Na x aantal examens lukte het haar warempel en ze haalde haar rijbewijs. Het was haar menens, want al die tijd ging ze her en der in groentekwekerijen werken om wat geld opzij te kunnen leggen voor een autootje. Mijn vader wilde het maar niet begrijpen, laat staan aanvaarden. Dat was de sociale druk, hij kon geen kant uit. Inmiddels is het hem wel vergeven…
Ultieme vrijheid
Tegen alle conventies in had mijn moeder de ultieme vrijheid verworven. Ze kon nu letterlijk gaan en staan waar ze wilde. Haar goesting doen. We deelden in die veroverde vrijheid, ze voerde ons overal heen. Het is inmiddels 20 jaar geleden, maar ik herinner het me als was het gisteren. Haar overwinning werd een overwinning voor de hele wijk, want één voor één gaven de mannen hun verzet tegen vrouwen achter het stuur op. We hadden gewonnen, een recht veroverd, op eigen kracht. De strijd zelf werd nooit vergeten, ze is de bron van dankbaarheid.
Eerste vrouw met Turkse roots
En moeder, die leerde ons uiteraard ook autorijden… Onze pa had daar geen geduld voor…
Mijn moeder die haar plaats achter het stuur van haar auto en zo van haar leven afdwingt: het is voor mij het voorbeeld om volgen en herdenken. Ik zie mezelf in haar voetsporen treden door mijn keuze om zelfstandige te worden, zelf in mijn broodwinning te voorzien. Ik was de eerste vrouw met Turkse roots in Vlaanderen die een vastgoedkantoor runde. Niet alleen Vlamingen hebben een baksteen in de maag.
Les van mijn moeder
Doe wat je wil, maar ga er dan ook 100% voor: dat is de les van mijn moeder en de weg die ze aflegde om haar rijbewijs te behalen. Daarom wil ik ook een maatschappelijke rol opnemen, daarom zet ik jonge meisjes aan om te studeren, hogerop te komen en te ondernemen. Zij beginnen mij voorzichtig als voorbeeld aan te halen en daar ben ik stiekem wel fier op. Mijn moeder wees de weg naar vrijheid, ik volgde die weg en nu volgen nog anderen…
De onderdrukte vrouwen
Evident is vrijheid en gelijkwaardigheid nog steeds niet. Zowel vanuit mijn beroep als mijn maatschappelijk engagement zie ik veel gezinssituaties waar de vrouw nog altijd niet op gelijke voet staat als haar man. Ik begrijp het beter dan wie ook, van vrouw tot vrouw. Al te vaak ben ik mee naar de politie gegaan bij mishandeling of help ik iemand onderdak vinden. Ik zal altijd aan de kant van de onderdrukte vrouw staan, al hoop ik vooral dat er op een dag geen onderdrukte vrouwen meer zullen zijn. Tot het zover is, strijd ik tegen onrechtvaardigheid. En mijn man, die staat naast mij terwijl ik dat doe. Wij staan niet voor of achter elkaar. We zijn er gewoon voor elkaar, op morele gelijke voet.
Zoveel vooruitgang
In goede en slechte dagen, soms zegt hij wel eens: “Meral, doe eens wat rustiger aan”. Daarna voegt hij eraan toe: “Och, jij doet toch je goesting”. Elke vrouw houdt van een man die haar begrijpt en steunt. Ik dank mijn man dat hij mij vertrouwt, dat hij van mij houdt zoals ik ben, een beetje zot.
Ik ben blij dat ik als vrouw op de wereld ben gekomen, want wij kunnen nog voor zoveel vooruitgang zorgen. En ooit, zoveel jaren geleden, begon die vooruitgang in onze wijk met mijn moeder, die per se wilde leren autorijden. Dank u.
