In de bruisende nachten van Istanbul was er één plek waar je beslist gezien wilde worden: de exclusieve club Reina. Een wereldbekende nachtclub met een exquise verzameling van toprestaurants aan de oever van de Bosporus. De feesttempel trekt jaarlijks duizenden toeristen aan. Maar helaas is liefde op het eerste zicht zelden duurzaam, want hoewel Reina de ontegensprekelijke metafoor is van het multiculturele Turkije, staat het tevens symbool voor de geldsmijterij van de Turkse elite.
De decadentie die zich in Reina afspeelde viel al jaren niet in goede aarde bij het spirituele Turkije die zich hier dan ook moreel tegen verzette. Dat islamitische geestelijken zich in die afkeuring nog te vaak bezondigen aan simplismen is geen onbekend fenomeen. Tegen dergelijke simplismen en gemakzuchtige veralgemeningen moeten we even hard ingaan als tegen analyses van buitenstaanders die er het Goddelijke bewijs inzien dat de aanslag op de discotheek louter om een conflict gaat tussen de ‘seculieren’ en de ‘islamisten’.
Terreurorganisaties
Het is immers een voldongen feit dat sinds de jaren ’60, er in Turkije meer dan 15 terreurorganisaties actief zijn. Soms als een ideologie, af en toe enkel als een baard, maar nooit als een bevolkingsgroep ‘as such’. Je hebt wel de PKK die pretendeert dat ze alle Koerden vertegenwoordigt, waardoor vaak begripsverwarring ontstaat. Over de dader van de aanslag in Reina zijn de experten het alvast eens dat het om een ‘professional’ ging. Het feit dat de dader zijn wapen zo snel kon herladen en na afloop zo vlug van kleren wisselde en van de radar verdween, wijst hier ondubbelzinnig op. En uiteraard was het dan een kwestie van tijd vooraleer de obligate opeising door terreurgroep IS aanbrak.
Spanningssfeer tussen de ‘moslims’ en de ‘secularisten’
De shootout in Reina is er hoe dan ook niet gekomen omwille van de vermeende spanningssfeer tussen de ‘conservatieve moslims’ en de ‘rabiate secularisten’. Het zou van een absurde logica getuigen om een causaal verband te willen zien tussen een schietpartij in een discotheek en het gegeven dat niet iedereen even wild wordt van nieuwjaarsfeestjes. We hoeven alleen maar te kijken naar de aanslagen in onze Brusselse hoofdstad om te beseffen dat extremisme een veelkoppig monster is. Zeker in een complex land als Turkije is het dan ook zeer kort door de bocht om Erdoğan of de AKP in haar geheel op te zadelen met alle zonden van Israël.
Militaire junta
In de geest van het bewogen jaar 2016 – waarin Turkije nog moet bekomen van de hardvochtige militaire junta en de Turkse bevolking het aantal weduwen en wezen door toedoen van terreur exponentieel zag toenemen, koesterden vele Turken slechts één wens. Namelijk dat hun land eindelijk beschermd zou worden tegen het bloeddorstige terreur.
Dat die hoop op nauwelijks één dag tijd in rookbommen opging is gewoon beangstigend… En dat is naast het menselijk leed, de grootste schade die terreur aanricht. Het zaaien van angst en verdeeldheid en het ontnemen van hoop en perspectief.
Desondanks geloof ik in de sterkte van het Turkse volk – die nu misschien in diepe rouw verkeert, maar zich nooit gewonnen zal geven aan de terroristen. Het zou daarom zeer aangewezen zijn mochten politieke analisten en debuutpolitici minstens het rouwproces afwachten vooraleer er hun analyses op los te laten.
