Op een bepaald moment kreeg de 48-jarige Nedim Kulaoğlu, ploegbaas in een textielfabriek, last van een simpel hoestje, maar een hoestje dat hem uiteindelijk een tijdje op Intensieve Zorgen deed belanden.

De man bleek COVID-19 te hebben, en het duurde 2 maanden voor hij mentaal en fysiek hersteld was. Aan Anadolu Agency vertelde hij dat hij in het begin een gewone verkoudheid dacht te hebben.

Hij probeerde zichzelf daarvoor te behandelen, maar het werd alleen maar erger. Hij besloot naar een ziekenhuis te gaan toen hij ook last kreeg van hevige pijn aan gewrichten en spieren.

Daar kreeg hij van zijn dokters te horen dat hij het coronavirus had opgelopen. Hij werd naar huis gestuurd waar hij in quarantaine moest blijven.

Ook kreeg hij medicijnen voorgeschreven om de symptomen te verlichten, maar aanhoudende hoge koorts zorgde er later voor dat hij per ambulance naar het ziekenhuis gebracht moest worden.

Eerst werd hij 4 dagen op een normale afdeling behandeld, maar zijn toestand ging verder achteruit. Daarom kwam hij op Intensieve Zorgen terecht.

“Ik had daar een buisje in mijn neus waardoor ik zuurstof kreeg, en kon zonder dat ding geen minuut meer ademen. Als ik rond keek zag ik naast mij iemand anders die geïntubeerd was, maar 5 minuten later was zijn bed leeg en lagen er zelfs geen lakens meer op. Die man was natuurlijk gestorven en weggehaald.

Wat ik op die Intensieve Zorgen meemaakte, zal me voor de rest van mijn leven bijblijven. Ik had zoveel pijn, en ik zag alleen maar dokters en verpleegkundigen, en verder niemand.

Meestal was ik dus alleen met God, terwijl ik me afvroeg of ik zou sterven of genezen. Op zo’n moment zou je willen sterven, maar dat gebeurt dan niet. Ik hoopte dat God me uit mijn lijden zou verlossen, want ik kon immers niet ademen. Van zo’n situatie geraak je uitgeput.”

Het is niet duidelijk hoe lang hij op Intensieve Zorgen moest blijven maar op een bepaald moment kon hij toch opnieuw overgeplaatst worden. Uiteindelijk mocht hij weer naar huis, maar opnieuw moest hij 14 dagen in quarantaine blijven.

Kulaoğlu besloot dat een gewone isolatie voor hem niet voldoende was. Hij sloot zich een maand op in een kamer om de gezondheid van zijn gezin niet in gevaar te brengen. Al die tijd wist zijn dochtertje van 2 jaar niet dat hij terug thuis was.

Ondertussen heeft Kulaoğlu zijn normale leven weer opgepakt. Toch zegt hij dat hij de naweeën van het virus nog steeds voelt.

Voor zijn besmetting kon hij naar eigen zeggen 5 tot 10 kilometer joggen. Dat lukt hem nu niet meer. Hoewel  hij nooit een sigaret gerookt heeft, geraakt hij nu al buiten adem na een korte wandeling.

K.L.

(Bron: Sabah)

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR