Handelaars in Beyoğlu hebben het zeer moeilijk: ‘Dit is de druppel voor ons’

Şampiyon Kokoreç, een iconische snackbar in Beyoğlu, sluit na 58 jaar de deuren vanwege te hoge huurprijzen.

Toen ik het nieuws hoorde, stelde het me droevig om opnieuw een icoon te zien verdwijnen.

Ik kwam er sinds de jaren 1980 om een snelle hap te eten na de film, of voordat ik het nachtleven in dook. Ik hield niet zo van de kokoreç (lamsdarm) maar was gek op de zümküfül (de hot dog met pikante saus en aardappelen).

Şampiyon werd opgericht in 1962. Hoewel de oudste vestiging, die in Beyoğlu, dicht gaat, blijft de naam bestaan. Er werden intussen namelijk verschillende zaken opgericht in Istanboel, en de keten verspreidde zich ook naar Ankara en enkele andere provincies.

In Beyoğlu is het niet de eerste iconische gelegenheid die sluit. Ook Zencefil, het eerste vegetarische restaurant, moest vorige maand na 27 jaar de deuren sluiten vanwege economische redenen.

Beide restaurants waren onlosmakelijk verbonden met de eetcultuur in Istanboel. Ze representeerden beide een ander uiteinde van het gehemelte van de inwoners.

De laatste jaren hadden de handelaars in Beyoğlu het moeilijk. Ze kregen te maken met eindeloos durende wegenwerken en terroristische aanslagen, maar ook met interventies in het culturele leven en een verandering van mentaliteit bij toeristen.

De coronacrisis was voor enkelen de druppel die de emmer deed overlopen. De interventies hebben niets met verleden of heden te maken.

Door de onderdrukking van minderheden werd de demografische structuur veranderd, zoals met de gebeurtenissen op 6 en 7 september, met de belasting op vermogen, met de deportaties in 1964 en met de campagne (mensen, spreek Turks).

En dit zijn slechts enkele van de duistere praktijken. Voor de coronacrisis werd de cultuur in Beyoğlu bepaald door vluchtelingen, maar het is onduidelijk wat er nu zal gebeuren.

In september 2000 opende er een fototentoonstelling van Yapı Kredi. Daarvoor werd er een boek geschreven waarin de lezer kennis maakt met alle iconische eetgelegenheden, bioscopen, gebedshuizen, winkels en andere gebouwen op of rond de İstiklal Avenue in Beyoğlu, die nog bestaan of al lang verdwenen zijn.

In de voorbije 20 jaar zijn er verschillende zaken verdwenen, zoals het restaurant Hacı Baba, Fitaş, Dünya, Lale, Emek, de bioscopen Sinepop en Alkazar, en Vakko.

Beyoğlu had kunnen uitgroeien tot 1 van de belangrijkste culturele centra ter wereld, maar het momentum uit de jaren 1990 werd verkeerd beoordeeld.

Zo veel verschillende zaken waren op een of andere manier verplicht om te verdwijnen, waardoor we de overblijvers, de resterende symbolen, nauwelijks op 1 hand kunnen tellen. Laten we daar dus van profiteren.

K.L.

(Bron: Hürriyet)