Nuttig overzicht (weliswaar zonder de dagelijkse aanslagen op politiemannen en soldaten in het zuidoosten en navenante repressie)
Als je dit ziet, kun je je voorstellen dat in Turkije het evenwicht tussen veiligheid en het recht op vrije meningsuiting voor propaganda/sympathie/begrip voor terreurorganisaties erg delicaat is. Ik zie in Turkije heel veel openlijke sympathie voor fenomenen als PKK, DHKP-C en TAK (zelfs van parlementsleden), maar ook een overheid die de interpretatie van “terreurpropaganda” maximaal oprekt.
Geweldpreventie houdt ook in ruimte geven aan vrij debat en vreedzaam protest. De EU wil nu dat Turkije zijn antiterreurwetgeving versoepelt. Daarover kunnen en mogen in het kader van organisaties als Raad van Europa, OVSE en EU-Turkijerelaties pittige debatten gevoerd worden. Maar je kunt alleen oordelen als je alles op tafel hebt, en daar ontbreekt het in ons debat meestal aan (hoe zit het bv. met de connectie tussen de vervolgde krant Özgür Gündem en de PKK? Nihil?).
Europese regeringen zijn eenzijdig
De dialoog tussen de EU en Turkije zal vruchtbaarder worden wanneer gesproken wordt op voet van gelijkheid, alles wat aan beide kanten intern misloopt ernstig besproken wordt, en in twee richtingen gevoeligheid wordt getoond. We spreken hier ook over terreurgroepen die zowel in Turkije als in de EU heel actief zijn. Ik vind dat West-Europese regeringen en het Europees Parlement zich in deze terreurdossiers onnodig simplistisch, eenzijdig, onverschillig en ongevoelig blijven opstellen. De Turkse bevolking en de miljoenen gematigde Koerden verdienen beter. Het bemoeilijkt bovendien de Europees-Turkse samenwerking, wat onze veiligheid in gedrang brengt. Dat is toch een duidelijke les uit de gebeurtenissen in Bataclan, Zaventem en Istanbul Atatürk.
Dries Lesage (Associate Professor – Ghent University)
