President Erdogan stelde in één van zijn toespraken vandaag dat hij overweegt om ook in Turkije een referendum te organiseren omtrent of het land nog langer moet deelnemen aan het toetredingsproces tot de EU.
Dat de relaties tussen Turkije en de EU de laatste tijd erg verzuurd zijn is voor iedereen zo klaar als een klontje. De Turkse president is al langer bezig met allerlei straffe uitspraken die in Europa niet in goede aarde vallen. Dit zal het hele proces van een eventuele toetreding niet vergemakkelijken.
We willen er echter wel op wijzen dat ook Europa de laatste maanden erg negatief was over Turkije en zijn president. We verwijzen naar uitspraken van David Cameron: “Turkije zal de EU niet kunnen intreden voor het jaar 3000 “ of Guy Verhofstadt: “ Erdogan, de sultan van een Ottomaans rijk“.
Ook de extreem éénzijdige berichtgeving van de westerse pers over Turkije speelt een rol in deze verzuring. We verwijzen o.m. nog maar eens naar een artikel in Standaard dat een tijdje na de aanslagen in Brussel de titel droeg “Erdogan achter de aanslag in Brussel“, wat dan nog eens een quote was van een PKK-militant. Dan maak je de Turken toch gewoon boos.
Ongetwijfeld liggen culturele en religieuze verschillen aan de basis van het hele proces. Wij dachten echter dat verschillen in cultuur en religie er mogen zijn. Het probleem is dat die er schijnbaar niet kunnen zijn in de ogen van vele media, de politici en een groot deel van de bevolking. Men neemt niet langer de tijd noch voor introspectie noch voor echte analyses van wat er in Turkije allemaal gebeurt. Erdogan is een dictator en de Turken zijn moslims en voor de rest valt er niets meer te zeggen.
Toenemende polarisatie
Dit gebrek aan empathie en openheid leidt tot een polarisatie die op lange termijn grote historische consequenties zal hebben. Europa valt terug op haar zo geliefde status van westerse suprematie inzake democratische waarden, terwijl het zelf aan het imploderen is en niet in ziet hoe gebrekkig het met humane waardes omgaat. De aanpak van de migranten is daar een klaar voorbeeld van.
Dat Turkije regresseert en terug valt op de eigen waardes is in deze dan ook niet te verwonderen. Hier kan maar één halt aan toegeroepen worden en dat is begrip voor mekaar. Wij zijn ervan overtuigd dat wanneer de Europese politici een echte hand zouden uitreiken naar Turkije de sleutel tot een oplossing van vele problemen gevonden kan worden.
Deze open houding zou ook het democratiseringsproces in Turkije ten goede komen. Zijn we dat niet verplicht aan een land dat velen onder ons nauw aan het hart licht en aan de vele Turken die het goed voor hebben met de wereld?
