Aan de ene kant
heb je sommige Erdogan-gezinde en nationalistische Turken bij ons, die zich misdragen in de vorm van belediging, bedreiging en mogelijk ook verklikking. Elk ondemocratisch gedrag of taalgebruik moet stoppen. Iedereen wie kan, moet tot een democratischer discussie bijdragen en anderen wanneer nodig meteen terechtwijzen. Er zijn zeker andere mogelijkheden om uiting te geven aan frustraties – die ik deels zeker kan begrijpen. Ik ervaar ook wel dat de intimidatie en het verbale geweld in meerdere richtingen gaan – de actuele verontwaardiging is nogal selectief.
https://www.youtube.com/watch?v=PoNR8GmOVec
Aan de andere kant
is men, na Erdogan zelf, nu ook bezig Nederlandse en Belgische Turken te demoniseren (zoals gisteren in Pauw), die met hun dubbele nationaliteit AKP (Erdogan-gezind) hebben gestemd (60 à 70 %). Dit is een onderdeel van een bredere hetze, waarmee men in onze contreien onnodig een nieuw probleem, een nieuw spanningsveld, aan het creëren is. Waarom nu een groot deel van de Turkse gemeenschap beginnen uitspuwen, zonder goed te (willen) weten wat daar precies speelt, en daar de verbittering vergroten?
Andere, theoretische vraag
Waarom pakt men bv. de andere Turken niet aan, die voor de PKK-gezinde HDP, of voor de partij van de Grijze Wolven MHP hebben gestemd? Of voor de grootste, jakobijnse oppositiepartij CHP, die in een wel erg recent verleden nog pro-coup en anti-Koerdisch uit de hoek durfde komen? Zijn dat allemaal betrouwbare modeldemocraten? Daarmee hebben we het parlementaire spectrum gehad. Niet dat ik vragende partij ben om hen aan te pakken, allerminst. Alleen maakt deze discriminatie het nog wat erger.
Hallo, vrije meningsuiting?
En toppolitici die propaganda voor de PKK OK vinden, zonder verdere kritische bedenking, en media die kritiekloos het (tot voor kort) machtige Gülen-netwerk en zijn Zaman-mediagroep verdedigen, zijn zij wel zo democratisch bezig? Als we westerse kwaliteitspers van de laatste 15 jaar mogen geloven, spreken we hier wel over enerzijds massa’s aanslagen en moorden op andersdenkenden (hallo vrije meningsuiting?), anderzijds infiltratie in staat en gerecht voor de eigen macht, waarbij al honderden andersdenkenden, incl. tientallen journalisten, achter de tralies zijn gezet (idem). Deze dimensies zijn nu om politieke redenen in de Turkijeberichtgeving vergeten en min of meer taboe geworden – want het verhaal mag vooral niet te ingewikkeld worden. En ondertussen maar elke dag op één punt bagger uitstrooien.
Opiniemakers en hun volgelingen kiezen op een zwart-wit-manier partij in een wespennest, waar de meesten eigenlijk weinig tot niets over weten. Er wordt ook niet volwassen omgegaan met de realiteit dat sommige diaspora’s sterk verbonden blijven met het moederland. Dit belet veel van die mensen helemaal niet om een grote loyauteit voor hun beide landen te hebben. Ook deze mensen worden nu – geheel onnodig – door het slijk gesleurd. Ik blijf erbij dat meer kritiek én begrip in alle richtingen meer zoden aan de dijk zal zetten voor alles wat democraten nastreven. (Dat probeer ik eigenlijk al drie jaar te zeggen, hoewel ik me er geen illusies over maak dat sommigen ook hier weer Erdogan-aanbidding in zullen zien.)
Dries Lesage
