Dit is wat ‘s werelds grootste denktank, het Hudson Instituut met hoofdzetel in New York, zegt over Turkije naar aanleiding van de situatie in Syrië. En hoe onze mainstream media er een goedkope Western film van maken met alle gevolgen…Nagenoeg alle Belgische headlines naar aanleiding van de recente betogingen van PKK gezinde groepen geven aan De koerden betogen….
Een toelichting:
Wie de naam heeft om vroeg op te staan kan lang slapen. Dit gezegde kan in omgekeerde zin worden toegepast op hoe vele mainstreammedia nieuws brengen over Turkije en de strijd tegen de YPG. Turkije en zijn president Erdogan mogen doen en zeggen wat ze willen, bij heel wat mainstreammedia worden hun woorden en daden steeds te simplistisch en vaak onjuist weergeven vanuit een ronduit negatief narratief omtrent het land. Het feit dat Erdogan te hard is opgetreden na de coup maakt dat alles wat het land doet, niet kan in die perceptie.
Dit feit klopt niet
In het huidige conflict in Syrië heerst als gevolg hiervan een perceptie bij de bevolking (en haar kan je dat niet eens kwalijk nemen) dat de Turken een conflict hebben met de Koerden. Hoe vaak hebben we al gewezen op het feit dat dit niet klopt. Maar nog eens.
Er leven zowat 15 miljoen Koerden in Turkije. De rest van deze bevolkingsgroep zit verspreid over Syrië en Irak. In Turkije zijn deze Koerden goed geïntegreerd. Als we het stemgedrag van deze in Turkije wonende Koerden analyseren zien we een gelijkaardig gedrag als bij de meeste andere Turken verdeeld over alle officiële politieke partijen, waarbij dus een meerderheid stemt op de heersende AKP. De in Syrië wonende Koerden zijn vreedzame mensen die het weliswaar moeilijk hebben in het verscheurende conflict dat nu al jaren plaats heeft in dat land. De grote boosdoeners in Syrië zijn echter het door Rusland gesteund Assad-regime en uiteraard IS. Met de Koerdische bevolking in Irak onder leiding van Barzani heeft Turkije een uitstekende relatie.
Terreurbewegingen
Het probleem zit hem echter bij de terreurbewegingen PPK in Turkije en YPG in Syrië. Deze groeperingen pleegden in het verleden vele bloedige aanslagen met duizenden onschuldige burgers en soldaten als slachtoffer. De YPG en aanverwanten zijn vaak van naam veranderd maar nog steeds geïnspireerd door hun gevangengenomen leider Ocalan. Het is een extreem-linkse (marxistisch-leninistische) beweging die geweld in haar ideologie niet schuwt. De ideeën van de Amerikaanse anarchist Bookchin hebben ook een grote invloed gehad op Ocalan in een later stadium. Hun ideologie heeft niets te maken met een gelegitimeerd geweldloos streven naar meer onafhankelijkheid in Turkije. Syrisch-Koerdische gezinnen worden zelfs met geweld gedwongen hun kinderen af te staan om te worden opgeleid tot kindsoldaten. Veel romantiek komt hier dus niet bij kijken. Hun doel is de Turkse staat aan te vallen. Om wat te bereiken? Onafhankelijkheid? De Koerden in Turkije vragen hier absoluut niet om. Hierbij vragen we ons af hoe het mogelijk is dat sommige Belgische politieke partijen achter deze extreme Koerden kunnen staan. Zijn ze dan plots van ideologie veranderd en zullen ze de theorieën van Marx, Lenin en Bookchin in hun partijprogramma’s opnemen?
Ideologieën van de PKK/YPG
Voor diegenen die meer willen weten over de ideologieën van de PKK/YPG en aanverwanten geeft het boek van Fikret Bilâ een goed overzicht.
De YPG opereert vanuit Syrië en helpt de PKK aan de nodige vuurkracht en terroristen om op te treden in Turkije. Hierbij is het juist dat de YPG een waardevolle strijd heeft geleverd samen met de internationale alliantie tegen IS. De YPG was voor de Amerikanen een opportunistische partner. Nu IS bijna verslaan is, is er echter voor Turkije een nog groter veiligheidsrisico inzake aanslagen door de PKK/YPG ontstaan.
Bewapend door VS
De YPG werd dus bewapend door overwegend de Verenigde Staten. Al tijdens de strijd tegen IS heeft Turkije de VS herhaaldelijk gewezen op het feit dat ze hier niet achter stonden wegens de mogelijke terreurgevaren na de strijd tegen IS. Dit is al lang een bron van onderhuidse spanningen tussen de twee NAVO-partners.
Niet kunnen voor Turkije
Dit conflict wordt nu op de spits gedreven. Langs de grens met Turkije probeert deze YPG met haar Amerikaanse wapens nu vestigingen uit te bouwen die voor Turkije niet kunnen. Eerst waren er geruchten dat de Amerikanen dit initiatief zouden steunen tot een vestiging van een 30.000 man sterke militie. Rex Tillerson Amerikaans minister van buitenlandse zaken verklaarde in een later interview dat dit op een misverstand beruste. Het Amerikaans standpunt blijft echter niet duidelijk, zie het artikel in de New York Times. Het heeft de Turken echter enorm verontrust. Uit deze angst in een vroeg stadium hebben de Turken besloten Syrië binnen te vallen, waarbij Rusland uit begrip laat gedogen. Hierbij ligt het niet in hun bedoeling om Syrisch grondgebied te veroveren maar vooral om de YPG terug te drijven naar voor de Turken veiliger zones en ook om toe te laten dat de 3.5000.000 in Turkije wonende Syrische vluchtelingen veilig kunnen terug keren naar hun thuisland. Voor diegenen die nog willen natuurlijk. De steden Afrin en Manbij zijn hierbij strategisch. Maar in Manbij wordt het heel kritiek omdat de Turken daar oog in oog komen te staan met hun NAVO-partner. Een fout schot en we hebben een immens probleem. En hoever zijn we dan van huis naar de vrede in de regio?
Belangrijk dilemma
De Verenigde Staten staan dan nu ook voor een belangrijk dilemma, zullen zij achter de YPG blijven staan of uiteindelijk kiezen voor hun NAVO-partner die de enige sterkhouder is in de regio? De geopolitieke veiligheid komt hierbij op het spel te staan. Turkije wijst continu op deze dubbelzinnige houding binnen de Amerikaanse regering. De New York Times berichtte hier vrij recent nog over.
The good guys are the Kurds, the bad guys the Turks.
Onze media nemen een enorme verantwoordelijkheid in deze, door de feiten niet juist te duiden en het verhaal te brengen als een wij-zij-verhaal. The good guys are the Kurds, the bad guys the Turks.
Er komen alleen YPG/PKK-woordvoerders aan bod, de gevolgen van het conflict worden alleen door deze bril getoond. Navbel komt steeds in het beeld met hun woordvoerder Orhan Kilic als organisator van die betogingen met PKK symbolen. We dagen alle media uit om eens te gaan praten met Koerden die in Istanbul, Ankara of Izmir leven. De talrijke aanslagen door de PKK/YPG in Turkije komen ook nu niet aan bod, in het verleden meestal gestuurd vanuit Afrin.
Denken aan hun electoraat
Niet alleen polariseren ze hierbij binnen de Turkse gemeenschappen in onze landen maar ook onze politici die bij gebrek aan kennis in het conflict kamp kiezen voor the good guys. Ze denken hierbij uiteraard aan hun electoraat dat niet anders weet en graag naar Westerns kijkt.
Vooral in België is dit het geval, waarbij openbare betogingen van PKK/YPG geïnspireerde groeperingen publiek, gisteren nog, mogen plaats vinden. De symbolen en vlagen die ze meedroegen zijn in Duitsland bijv. ronduit verboden. Dit zijn geen Koerden representatief voor de Koerden. Het doet de meerderheid van de Koerden zelfs pijn.
Op de sociale media zijn er gelukkig tal van reacties die proberen bij te sturen, velen van Belgen en Nederlanders met Koerdische roots.
En ook zijn er de talrijke internationale kwaliteitsmedia en politici zoals de Nederlandse minister van buitenlandse zaken Zijlstra, premier May met haar ambassadeur in Ankara en vele andere die wel de intellectuele eerlijkheid hebben door te zeggen dat ze de Turken begrijpen in hetgeen ze ondernemen.
In de onderstaande video vind je een extract uit een debat binnen het Hudson Instituut over wat vooraanstaande Amerikaanse professoren te vertellen hebben in deze. En voor de journalistieke volledigheid het ganse debat kan je ook volgen op:
