Echte problemen vereisen echte oplossingen en mooie bijvoeglijke naamwoorden helpen daar meestal niet bij. De Turkse ploeg zit vol met goede, solide, betrouwbare spelers, maar geen van die adjectieven alleen kan een passingsplan maken.
De Italiaanse manager Roberto Mancini wist dat en dwong Turkije een spel te spelen dat het nog nooit eerder had gedaan.
Door de ploeg van Şenol Güneş bijna 60 minuten lang onder druk te zetten, toonde Italië niet alleen een geweldige prestatie, maar legde het ook een enorme kloof in het spel van Turkije bloot.
Tot afgelopen vrijdag was de algemene opinie – ook die van mijzelf – dat Turkije een solide verdedigend spel had. Dat was en is gedeeltelijk waar, maar er is ook een andere kant van het verhaal, waar Mancini zich terdege van bewust was.
1 – ‘Zonder voldoende tegendruk’
Als je Turkije aanvalt zonder voldoende tegendruk om de bal op te halen, lukt het meestal wel om de bal vanuit de verdediging naar het middenveld te brengen. Tegen Frankrijk, Nederland en Noorwegen kwam Turkije een dergelijke strategie niet tegen, waardoor het in staat was zijn tegenaanvallen te organiseren.
Italië nam echter een risico en drukte de verdedigende opbouw van Turkije ongelooflijk hoog in de openingswedstrijd van het Euro 2020.
Giorgio Chiellini was tussen de 30e en de 45e minuut slechts 10 meter van het Turkse strafschopgebied verwijderd, waardoor hij een enorme ruimte achter zich liet.
2 – ‘Geen tegenaanval’
Toch kon Turkije geen enkele gevaarlijke tegenaanval lanceren, ondanks dat de helft van Italië gedurende de 90 minuten bijna leeg was. Het was duidelijk voor iedereen die naar de wedstrijd keek – Turkije had geen plan om uit de intense tegenaanval te komen.
3 – ‘Geen passmogelijkheden’
Het centrum van de Turkse verdediging – Çağlar Söyüncü, Merih Demiral en Okay Yokuşlu – had geen passmogelijkheden als ze de bal hadden.
De situatie was zo nijpend dat de enige pass die ze meestal gaven terugging naar doelman Uğurcan Çakır, die de bal altijd terugschopte naar Italië. Het spel bestond dus uit Italiaanse aanvallen in een oneindige lus.
4 – ‘grote fout van Şenol Güneş’
Ik denk dat Şenol Güneş een grote fout heeft gemaakt door niet te anticiperen op de tegenaanval van Italië. Hij dacht dat hij gewoon op zijn helft kon wachten en op een of andere manier een lange bal naar Burak Yılmaz kon spelen.
Helaas waren de Turkse spelers niet in staat om hun hoofd omhoog te houden en een optie te zoeken onder zo’n felle pressing. Het enige wat ze konden doen was improviseren en proberen de bal naar iemand te spelen zonder balbezit te verliezen.
Gecombineerd met het gebrek aan Turkse druk op de helft van de tegenstander, waarvan ik verwachtte dat Güneş dat zou doen, speelde Italië waarschijnlijk een van de gemakkelijkste wedstrijden van de afgelopen twee jaar.
Turkije dacht dat het de Italiaanse uitvinding “Catenaccio” kon afwachten en Italië met snelle tegenaanvallen kon afstraffen. Maar om dat te doen, moet je een plan hebben om de bal van de verdediging naar de aanval te dragen.
De moraal van het verhaal is duidelijk: Turkije heeft geen plannen voor verdedigende opbouw, maar het heeft ook geen tijd om er een te maken.
5 – ‘Getalenteerde middenvelders’
Aangezien het team de komende twee wedstrijden moet winnen, moet Güneş meer getalenteerde middenvelders inzetten, zoals Taylan Antalyalı en İrfan Can Kahveci, en hopen op een meer vloeiend spel.
Daarnaast moet Turkije zijn tegenstanders onder druk zetten en ze niet het spel laten drukken in de buurt van het eigen strafschopgebied.
6 – ‘Grootste zwakte van Turkije’
Wales en Zwitserland zijn misschien niet zo getalenteerd of dapper als Italië, maar ze zullen zeker gebruik maken van counterpressing om in te spelen op de grootste zwakte van Turkije.
Güneş’ beste kans zou nu zijn om het middenveld te versterken en press met press te bestrijden.
Turkije is de jongste ploeg van het toernooi en zou er baat bij kunnen hebben om de wedstrijd in een hoger tempo te spelen.
Bron: Turkse media
